Mietje Truyen

Geboren op 24 november 1942, in volle oorlogstijd waren haar jonge jaren niet altijd even gemakkelijk.

Ze woonde in een oud boerderijtje op de heide, door weer en wind te voet naar school.

Mama kwam, als jong meisje, van Gruitrode (nu Oudsbergen) met de fiets naar Bocholt om pintjes te tappen bij Toine Giebels. Daar leerde ze haar Berke kennen. Wat begon met een babbel en een danske, werd een leven vol liefde. Meer dan 50 jaar samen.

Er kwam een zoon. Na een miskraam bleef het daarbij.

Het leven kabbelde rustig verder.  Mama werkte als poetsvrouw, deed bandwerk in een naaiatelier. Maar haar liefde om pintjes te tappen bleef, zowel als ‘flexi-job’ of als vrijwilligster bij verschillende organisaties. Hadden ze goede tapster nodig dan werd Mietje gevraagd.

Rijk waren ze niet, maar ze  hebben rijk geleefd. Talrijk waren de uitstapjes met harmonie en blaaskapel. Zowel in binnen-als buitenland werden de bloemetjes buitengezet. Alsook sketches opvoeren op feestjes. Getuige hiervan de vele foto’s. Een sluitingsuur was aan jullie ook niet besteed. Vaak de deur opendoen, maar ook ze nog vaker dichtgedaan met de laatsten. Van wie zou ik het anders hebben.

Samen konden jullie ook genieten van vakanties met vrienden. Het moest niet ver zijn. Op camping in Luxemburg. Of de bergen in Oostenrijk, meer moest dat niet zijn.

Geboorte van het eerste kleinkind Sander was ook  hoogtepunt in haar leven. Oppas zijn, was nooit een probleem.  En vanaf dat het kon, werd Sander overal mee naartoe genomen. Carnavalsstoeten, uitstappen met de harmonie ….

Ontelbare vakanties aan zee, daar werd van genoten.

Een gouden bruiloftsfeest werd spijtig genoeg een koffietafel. Toen haar Berke stierf, stierf Mietje ook een beetje. Toch hield ze zich wel kranig.

Troost en steun vond bij ze bij Janke, al jarenlang een vriend des huizes. Maar meer dan vriendschap wilde ze niet, niemand kon haar Berke vervangen.

Na de dood van Berke ging ze nog vaak met vriendinnen naar zee. De ‘Reine Astrid’ was haar vaste uitvalsbasis.

De geboorte van Jules, haar achterkleinkind was ook zo een gelukkig makende gebeurtenis. Wat kon ze genieten wanneer ze hem zag en kon knuffelen.

Maar helaas, het was haar niet gegund om hier lang van te genieten. Een harde diagnose, een niet te winnen strijd besliste er anders over. Het besef van je toestand, kwam laat. Wat was je kwaad, toen ik al je schoenen had weggedaan. Maar éénmaal bewust van je toestand, was je milder ‘Je wist dat ik die niet meer nodig had hé’, waren je woorden. En net als papa wou ook jij niemand tot last zijn. Je besliste dan ook zelf, dat het genoeg was. Je had een goed leven gehad, wilde naar je Berke’.

 

Liefste mama, vandaag nemen we afscheid van jou. Maar in gedachte zul altijd bij ons blijven.