India Carreras

Twijgen van Herinnering

 

De schaduw van je gulle lach

hangt nog steeds in de twijgen van herinnering

Echo van je stem, dansend op de regenboog

gevangen in een zeepbel

uit Michieltje's mond geblazen

met zachte kracht

 

Leven sterft niet

het gaat slechts slapen met een zucht

om opnieuw te baren.

Misschien een jongetje met donker haar?

en in zijn mollig vuistje jouw blonde haar geklemd

dat in het zonlicht gouden zijde kon weven...

 

...en ons vertelt dat leven vooral liefde is

de dood ons het aanvaarden leert

versmelting van tegenkrachten

brengt ons meestal een nieuwe boodschap

in zwijgend weten.

 

woorden ...uitgeademd in een zeepbel

en door de wind gedragen naar nieuwe oorden

geboren uit een bescheiden pakje wijsheid

als som van het verleden

soms hangend, haperend maar schitterend

in de gevulde twijgen van herinnering

waaruit zich rondborstig steeds nieuwe knoppen vormen

omhuld met hars - als honing van zoete mijmering

met slechts één doel voor ogen :

het leven opnieuw l.e.v.e.n.

 

juli 2004