Arnold Bisschops

Van je petekind Kevin,

Bompa nooit zullen we onze lange wandelingen door de velden in de Boyen vergeten met de hond Vondy en daarna Tommy. Of hoe trots je was als we samen de pasgeboren kalfjes de fles kwamen geven. En elke zondag kwamen we bij jou en bomma eten in onze kindertijd. Stipt om 12 uur natuurlijk want dan zat jij al aan de tafel met de soep voor je. En  na het eten ging je rusten op de zetel in de veranda.

In 1991 maakten we als kleinkinderen een eerste moeilijke periode mee. Je kreeg longkanker, iedereen was ongerust behalve jij zo leek het wel. En inderdaad, sterk als je was genas je. Vanaf die dag leek het wel alsof jij en bomma leefde alsof het jullie laatste was.
Altijd klaar voor de kinderen en kleinkinderen en ja zelfs voor je eerste achterkleinkind Sepp. Hij was je aller nieuwste oogappel dat hebben we gemerkt tot je laatste dag.
Bompa in elke situatie was je de rust zelve die er voor zorgde dat iedereen alles kon relativeren.
Je zei meestal niet veel maar als je iets zei was het de nagel op de kop, daar kon geen mens omheen.

Op 14 januari vond je dat het genoeg geweest was en heb je ons verlaten op jou eigen typische manier, stilletjes en wetende dat het nu allemaal wel goed zou komen. Je zal nooit ver weg zijn bompa en maak je vooral niet ongerust over bomma, want voor haar gaan wij nu zorgen zoals jij altijd voor ons hebt gedaan.

Bompa, namens iedereen bedankt dat je er was. Nu is het tijd dat je naar Patrick gaat.
We sluiten jullie voor eeuwig in ons hart.