J.D. Salinger

J.D. Salinger had heel wat verhalen gepubliceerd voor zijn eerste roman De vanger in het koren in 1951 verscheen; het hoofdpersonage van die roman, Holden Caulfield, maakte voor het eerst zijn opwachting in het verhaal 'Last day of the last furlough' dat in 1944 in de Saturday Evening Post werd gepubliceerd. Misschien had hij op een eclatant succes gerekend. De schrijver A.E. Hotchner, een van de mensen met wie Salinger na de Tweede Wereldoorlog graag ging drinken in Greenwich Village, zei dat de auteur 'een gietijzeren ego' had: 'Hij vond dat hij het beste was wat de Amerikaanse letteren was overkomen sinds Herman Melville.'

Alleen werd De vanger in het koren meer dan een bestseller. Tieners over de hele wereld identificeerden zich met de gedegouteerde eenzaat Holden Caulfield. 'Phony' werd een codewoord voor tieners: het is verfijnder dan het latere 'fake' en duidt aan dat volwassenen met de verkeerde dingen bezig zijn, anders dan kinderen, zoals Holdens zusje Phoebe, die altijd onschuldig zijn.

Zeer tegen Salingers zin kwam hij de laatste jaren een paar keer in het nieuws - altijd negatief. In 1998 onthulde de schrijfster Joyce Maynard saillante details over hun relatie aan het begin van de jaren 1970, toen zij half zo oud was als hij. Ze beschreef Salinger als een manipulatieve persoonlijkheid met eetstoornissen en seksuele problemen. In Dreamcatcher beschreef Margaret Salinger haar vader als een nare kluizenaar die zijn eigen urine dronk en dacht dat hij in tongen kon spreken. En vorig jaar probeerde de schrijver vruchteloos het boek 60 years later van J.D. California tegen te houden, een vervolg op De vanger in het koren.

Dat het boek onder algemene belangstelling verscheen, bewijst Salingers status als monument in de Amerikaanse literatuur. De interessantste vraag is nu wat er met zijn ongepubliceerde werk zal gebeuren. Volgens Jerry Burt, een buurman van Salinger in Cornish, lagen er in 1999 al vijftien voltooide manuscripten in diens kluis. Dat gaf ook Salinger zelf toe, in een zeldzaam interview in 1980: 'Ik schrijf graag en regelmatig. Maar ik schrijf voor mijn eigen plezier en wil alleen gelaten worden om het te kunnen doen.'

Teken het online rouwregister