Cyriel Denewet

CYRIEL DENEWET -  

herinning bij Ceciliaviering 15/11/09 vanwege Koninklijke Harmonie de Verenigde Vrienden (Hooglede)      

Op donderdag 23 april 2009 overleed Cyriel Denewet te Roeselare.   Hij had de leeftijd van 79 jaar bereikt.  Hij werd immers geboren te Kanegem op 16 juli 1929.  

Na zijn lagere school aldaar ging hij naar de Normaalschool te Torhout.  In 1949 bekwam hij het diploma van onderwijzer.    Toen Marcel Coghe schoolhoofd werd zonder klas, werd Cyriel ook benoemd aan de Gemeenteschool te Hooglede op 24.11.1950.  In het begin van zijn loopbaan gaf hij les in het eerste leerjaar.  In 1954 nam hij het tweede leerjaar voor zijn rekening en later deed hij nog andere leerjaren tot hij schoolhoofd werd.  

 Hij werd door Marcel Coghe, die toen dirigent was van de fanfare, aangesproken om met zijn trombone (met drie ventielen – de schuiftrombone was nog niet zo goed ingeburgerd) het korps aan te vullen.  Hij werd dus in 1951 een collega van trombonist Albert Vandewalle.  

In 1956 huwde hij met Maria Raes uit Sleihage en kwam wonen in de Bruggestraat 74. Er werden drie kinderen geboren: Regina (thans huisarts in Bree), en de tweeling Stefaan (nu secretaris OCMW te Essen) en Lieven (onderwijzer te Hooglede). De gebroeders hebben nog bugel gespeeld in de fanfare.    In navolging van Maurits Maselis werd Cyriel op 1 september 1969 schoolhoofd met klas en op 30.08.1969 schoolhoofd zonder klas aan de Gemeentelijke Basisschool.  Hij bleef dit tot op zijn pensioenstelling in 1988.  

 Een foto uit 1977 omvat het onderwijzersteam onder leiding van Cyriel Denewet: 1ste rij: Roger Dewaele, Cyriel Denewet, André Hoornaert 2de rij: Hervé Lein, Eric Maselis, Gilbert Spruytte, Gabriël Desnouck, Willy Vandenbussche, Victor Vermeulen en Jozef Coghe.  Naast zijn werk als directeur heeft hij zich ingewerkt in vele verenigingen van Hooglede.

Maar we willen hier speciaal zijn functie in de Hoogleedse fanfare belichten.   Als trombonist vervulde hij zijn taak naar vermogen.   Maar als secretaris (tot in 1972) en albestuurslid verrichte hij buitengewoon veel werk.  Toen ikzelf dirigent was heb ik heel veel steun gehad aan hem.   We konden ook gemakkelijk de problemen met elkaar bespreken, we waren immers collega’s in de school.  Als secretaris werd hij opgevolgd door Antoon Vaneyghen.  Ik herinner mij vooral zijn dynamisme voor de kostuumactie van 1963 en 1976.  

Ook met zijn spreekwoordelijke diplomatie kon hij problemen gemakkelijk oplossen.  Zijn schrijverstalent gebruikte hij om mooie teksten op te maken.  We lezen met plezier de teksten van hem in ‘Geschiedenis van de K.F. De Verenigde Vrienden’ (Frans Defour) die hij noteerde van de oudere muzikanten Odiel Depoorter, Julien Boussier en Georges Vanbrabant over hun belevenissen in het muziek vóór W.O. II.   Ik bewaar nog de Ceciliamenu’s waarin de handgeschreven teksten staan van de liederen die Odiel Depoorter zou zingen.  

 Toen Cyriel in 1975 gevierd werd omdat hij 25 jaar muzikant was, beschreef de plaatselijke verzenmaker Frans Defour, zijn vriend Cyriel, op zijn eigen ludieke, soms sarcastische stijl doch op sympathieke wijze:  

 “Hij fabriceerde zonen die even muzikaal het koperwerk hanteren in Cyrilliaanse taal daarbij zijn ze dan nog, we zijn hier toch tegader met uw permessie, ’t mag gezegd, al slimmer dan hun vader ik moet alweer op mijn woorden passen, anders is ’t opgelet ik loop het liefst niet tegen de gevel van meester Denewet.”  

 Dat Cyriel het muziekkorps genegen was, bewijst het feit dat hij op 6 en 7 oktober 1979 – ter gelegenheid van de opening van de nieuwe turnzaal -  in zijn school de majorettes laat optreden.  Het was niet alleen een middel om volk aan te trekken voor de nieuwe lokalen, het was ook een gelegenheid om reclame te maken voor de majorettes.  

 Cyriel is tijdens zijn pensionering actief gebleven in het korps. Hij droeg de fanfare een warm hart toe.  

 Bedankt Cyriel voor uw onvoorwaardelijke steun.  

Jozef Coghe -  eredirigent  

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zijn eigen tekst bij zijn afscheid als penningmeester in 1998

"Hoe mooier de herinneringen..."

"Vele krantelezers slaan 's morgens hun blad open volgens een vast ritueel. De ene lezer zoekt de sportuitslagen, de moorden en ongevallen of de avonturen van Hagar, Garfield of van hun favoriete stripheld.

De andere lezer zal verder bladeren en zich ergeren of verheugen als hij een of andere nationale of lokale politieke leider herkent in een uitspraak, een reportage of opnieuw, een foto.

Anderen speuren de t.v.-programma's af, verslinden hun feuilleton of pluizen de beursberichten uit.

Persoonlijk kom ik tot de ontdekking dat, de laatste jaren, mijn belangstelling veranderd is. Dat ik, s' morgens, spontaan de bladzijde van de overlijdens opzoek en mijn eigen geboortejaar gebruik als vergelijking. Als men zeventig wordt...

Bovendien, bij die doodsberichten lees je soms de treffende zin. Zo noteerde ik: "Hoe mooier de herinnering..". De woorden formuleren perfect wat ik wou zeggen.

Als lid en bestuurslid zijn er bij mij heel wat mooie herinneringen en interessante evoluties blijven hangen. Van de tijd van het paternalisme (vader weet het best),  naar de mondigheid en zelfbewustzijn voor velen. Van het belang en de prestatie van de groep als hoogste doel naar een team waar iedereen zich goed in zijn vel voelt. Van de kepie (met wat dak) als enig uniformstuk tot de moderne outfit en instrumentarium van nu.

Een fanfare helpen leiden is een moeilijke maar boeiende belevenis geworden. Ik mocht erbij zijn.

Mijn gedachten en dank naar de groep, naar zovelen, vooral naar de collega's bestuursleden die vaak onbegrepen, ondergewaardeerd werk doen. Chapeau!

Niemand kan het kwalijk nemen dat ik drie personen noem waarmee ik de laatste jaren extra goed kon samenwerken: Voorzitter Jozef Leenknegt: diplomatisch,  loyaal, menselijk . Voorzitter: Jackie Defrancq: jong, dynamisch, nog beter wordend met de jaren. Lieven Coghe, zes jaar secretaris (een hondenstiel), correct, trouw, stipt.

Daarom noteerde ik uit de krant: "hoe mooier de herinnering, des te moeilijker het afscheid".

Even slikken en het is over. We moeten niet te veel spreken over de prestaties uit het verleden. En er zijn heel wat hoopvolle lichtpunten voor de fanfare.

Een voorzitter die wil bijtekenen en ruim wil sponseren. Het Klein Muziekske: een onverwacht succes. Het jeugdkorps: een renouveau om de generatiekloof te overbruggen. Nieuwe bestuursleden. Dames die meehelpen. Werkrgroepen voor de jeugd en voor het unieke punchbal. Een verse secretaris en een nieuwe penningmeester.

En.. het is zo ongelooflijk mooi. Het geeft telkens een kick als een groep mensen muziek speelt voor anderen en er zelf plezier aan beleeft.

C.Denewet, penningmeester 1984-1998.

Opgetekend medio 1998...