Koen GIJBELS

Lieve Koen,

11 augustus 2006. De wereld stond stil ......

Dit kan niet, dit mag niet, dit is niet waar.
Waarom?.........woorden ontbreken,
jou missen is ons grootste verdriet.

 
We moeten wel doorgaan,
ook al willen we soms even niet.
Het is alleen door het leren ermee om te gaan,
het leren leven met ons verdriet.

Ik zie nog steeds je lach. Hoor nog steeds je stem
Je was altijd bezorgd om anderen,
zo lief was jij.

Met een lach en een traan,
heb ik je laten gaan.
Een lach, omdat ik weet dat je ergens bent
en daar ook nog aan ons denkt.
Een traan, om het vreselijke gemis,
om m'n lieve broer , die er niet meer is.
Voorgoed uit ons midden, maar voor eeuwig in mijn hart gegrift.

Lieve Koen, ik zal je nooit vergeten.