Waar rouwbegeleiding tot leven komt: de Class of ’25 aan het woord
Ik ben Evy! Mama, vrouw, dochter, levensgenieter en geboeid door afscheid en hoe we dat in ons leven verweven. Een rare kronkel misschien?
Door mijn job kom ik in aanraking met de dood. Ik ben verantwoordelijk voor de rouwberichten in de Mediahuis kranten en het rouwplatform Inmemoriam.be. Daardoor heb ik vaak contact met uitvaartondernemers. Begraven of cremeren, kisten of urnes, grafsteen of strooiweides, Aula of Kerk, afscheidsceremonie, rouwbrieven, …. Wat ooit ‘een ver van mijn bed show’ was, werd dagelijkse kost.
Door over deze onderwerpen te spreken, viel de angst en het taboe weg. Hoe meer gesprekken, hoe meer respect en bewondering ik voelde voor iedereen die mensen begeleidt in dat kwetsbare moment van afscheid. Iemand zei ooit: “Hoe mensen met de dood omgaan, zegt veel over hoe ze hun leven leven.” Ik denk dat dat klopt.
Van professionele betrokkenheid naar persoonlijke missie
Inmemoriam.be bereikt dagelijks heel veel lezers die rouwberichten bekijken, condoleren, steun betuigen en informatie zoeken. Met dat in het achterhoofd en uit persoonlijke interesse, startte ik afgelopen schooljaar een opleiding tot rouw- en verliescoach. Een postgraduaat aan Hogeschool PXL, waar we 20 lesdagen werden ondergedompeld in de rouw door experte Lies Scaut en verschillende gastdocenten.
Het werd een intens, warm en leerrijk traject. Zoveel geleerd van Lies, haar man Eric De Soir, haar collega’s en niet te vergeten van mijn mede-studenten. Het was een diverse groep met verschillende achtergronden, verschillende verlies ervaringen. Ieder van ons had een eigen reden om deze weg in te slaan. We zagen mogelijkheden om deze opleiding in te zetten in onze huidige job: in de media, het onderwijs, bij de politie, in het ziekenhuis, in maatschappelijk werk, een eigen praktijk of om te starten als rouwconsulent. Geweldig om te zien hoe rouwverwerking op deze manier een plaats krijgt in onze samenleving. Door mensen die met 2 voeten in het leven staan en die het initiatief nemen om hier hun licht op te laten schijnen.
Al die kennis over rouw en verlies wil ik met jullie delen op inmemoriam.be, want ik ben overtuigd dat praten over de dood verbindend en helpend kan zijn, tegen angst , tegen verdriet , tegen hopeloosheid... Dat taboes nog verder mogen doorbroken worden en dat we uiteindelijk allemaal doodgaan. Dat praten over de dood niet wil zeggen dat je morgen zelf dood gaat.
Dat iets zeggen, beter is dan niets zeggen
Inmemoriam.be zal naast de vele rouwberichten ook een plek worden waar ruimte is voor verhalen rond rouw. Hoe kan je een verlies verweven in je leven, hoe ga je om met mensen die verdriet hebben en iemand missen? Want rouw is liefde: waar graag gezien wordt, is er ook rouw.
Een nieuwe reeks: de Class of ’25
Met trots stel ik de komende weken mijn medestudenten aan jullie voor. Omdat rouwzorg nog altijd niet vanzelfsprekend is, wil ik hun verhalen delen. Ik zoek hen opnieuw op, een paar maanden na de opleiding. Wat heeft het traject hen gebracht, persoonlijk én professioneel.
Wat zou het jou kunnen brengen? Worstel jij ook met een rouwproces en voel je je aangesproken door een van hen? Heb je interesse om zelf iets te betekenen in de rouwzorg? Laat hun verhalen jou inspireren. En misschien… brengt het iets in beweging.
Je geliefde eeuwig herdenken op een plaats dichtbij je? Dat kan op Inmemoriam.be