Papa, hoe kan ik je laten gaan?
Hoe kan ik zeggen: ‘Ik ben nu klaar om verder te gaan zonder jou’?
Hoe kan ik ooit een idee hebben van wat dat echt betekent?
En plots is dat moment er, en er is geen weg meer terug.
Nu weet ik wat verdriet is en schuld en liefde.
Maar er is ook vrede. Vrede en het aanvaarden van een overweldigende liefde waar ik mij niet bewust van was. Golven en golven van
tegenstrijdige emoties.
En er is dankbaarheid... Dankbaar dat ik je had… Een geweldige papa… Vrolijk, vrijgevig, bekommert om mijn mama en mij, meer dan
om jezelf.
Avontuurlijk… Reizen deed je het liefst. Vele keren hebben we gereisd als een familie. En toen mama geen zin meer had, ging je
alleen. Je hebt de wereld gezien. Fier was je toen ik naar Australië verhuisde. En ik weet dat je graag had willen komen.
Vandaag mag dan een laatste eerbetoon zijn,
Een dag om je leven te vieren, een dag om afscheid te nemen.
Maar dit is niet het einde.
Elke dag zal ik het ongelooflijke geluk dat ik je in mijn leven had vieren. Als een papa en een vriend.
Oh, papa, als ik de tijd terug kon draaien en je stem nog eens kon horen, zou ik zeggen hoe veel ik van je hou en dat je de beste
papa in de wereld bent.
Waarom moest jouw tijd zo snel komen?
Ze zeggen dat dit soort dingen je sterker maken.
Maar hoe kan dat?
Ik voel me zo zwak en het voelt allemaal als een droom.
Ik heb je niet meer kunnen zien, je bent te snel vertrokken.
Maar ik weet dat je over me waakt en dat we op een dag weer samen zullen zijn.
Rouwregister