Myriam Janssen

Lieve Myriam

Je bent er plots niet meer
je laat ons met de leegte, het verdriet.
Het lange aarzelen op de smalle rand
tussen hier, nu en dan, daar
De regenachtige dagen zijn voor jou voorbij
En de zonnige glorie, het hoeft niet meer te zijn!

Je bent nu ten volle thuisgekomen
in Gods groot geheim, veel te vroeg...
te onverwacht zo spreekt ons hart.
Jouw levensdroom bleef onuitgesproken
en wordt nu door die Ander ingevuld.
Ons "waarom" wordt niet gehoord...
Je glimlach,
de pretlichtjes in je ogen
heb je meegenomen,
ons blijven herinneringen
een aanwezigheid
een beeld om te bewaren.
Hoe kan ik anders dan je danken
om wat je bent geweest, fijne vrouw
een gelukkige vrouw
onbezorgd en blij!

Je was een mens van de zon en van de vreugde
je had de gave van de volle blije lach
je mocht zo ontwapenend vrolijk zijn
zo heerlijk spontaan en eerlijk open
genietend van gekheid
bruisend vol leven

Een grote helpende hand.
je had er geen moeite mee, jezelf te zijn!

Dit beeld wil ik in mij bewaren
want jij
al ben je ver nu
jij verandert niet.
Daarom probeer ik nu dankbaar te zijn
voor alles wat je ons hebt gegeven
de volheid van je korte leven.
Ik durf te hopen dat je nu gelukkig bent.

Neen, jij verandert niet...
Dit te weten mildert mijn en ons verdriet.