Julia Putzeis

in t'zilvergrijs mijn moedertje, en toch er was een tijd, dat zilvergrijs zo zwart was, hoe teer die laatste blik! en toch ooit was ze zo sterk,altijd druk in de weer! k'herinner mij die winterdagen zo koud en toch warm binnen, en daar stond ze dan, met een emmer vol deeg, aan de leuvense stoof, het plaat moest vol liggen , ja die pannekoeken bakken dat kon ze zo goed, steeds die wispelturige zwarte lok uit haar oogjes vegen, haar wangen in rode blos! we waren met zo velen maar ze bakte tot allen een rond buikje hadden;en zo meimer ik nu zelf ook al zilvergrijs, ah wat was ze een lieverd mijn moedertje mijn,het leven tokkelt verder :maar ooh ! zo vaak denk ik over hoe het was toen ze nog bij ons mocht zijn mijn moedertje,en al die kleine momenten ,toen van geen belang zijn nu een zachte memering ,een helend zalfje, een trots gevoel, ons moedertje zoo zilvergrijs ,is toch het beste wat ons overkomen is,en al kunnen we niet meer op bezoek ,toch blijft ze bij ons zo dichtbij, omdat ze gewoon ons moedetje was, in t'zwart of ZILVERGRIJS,vergeten dat kan ik nooit, ze is in ons hart vast gegroeit,