Mathias Asselman

Dag jongen,

Ik blader door mijn herinneringen en ik weet het nog zo goed allemaal net alsof het gisteren was. 

Wat was je een lieve baby, heel zelden hoorde we je huilen en vanaf 't moment dat je geboren was werd ik verliefd op je.  Jij was "mijn" zoontje.

Je eerste woordjes, je eerste schooldag je ging zo fier met je schooltasje de grote poort in, 'dag mama" en weg was je, je wilde alleen met de kindjes spelen.  Toen al had ik het moeilijker dan jij om je los te laten.

Weet je nog dat we hals over kop verhuisden naar het verre West - Vlaanderen?  Is het daar misschien allemaal begonnen op het moment dat ik je weg hield van je vriendjes, je school en je moeke en bompa?

De grote school, je kon het maar je vond de moed niet om door te zetten.  Toen al vroeg je of het wel zin had.  Toch had je die ene grote droom, de droom om net zo'n grote kok als Sergio Hermans te worden.

Jammer genoeg kwamen toen de problemen tussen ons.  Had ik toen maar geweten hoeveel problemen je had met het niet kennen van je papa, met zijn overlijden.  Had ik toen maar beseft hoe diep het je getroffen heeft, misschien konden we dan alle problemen voorkomen.   Sorry jongen ik wist het écht niet, kan je het mij aub vergeven dat ik nooit gepast reageerde?

Ondanks onze problemen hebben we ook super tijden beleefd.  Weet je nog onze laatste vakantie samen in Turkije?  Je was als enige niet bang maar vond vliegen net super cool.  Ook daar had je dat extra zetje nodig om er mensen te leren kennen.  Je had te tijd van je leven.  We moesten je gaan zoeken als we samen met je wilde eten en ik deed net of ik niet wist dat je 's avonds uit je hotelkamer sloop om naar de disco in het hotel te gaan.

Je vertrok op kamertraining.  Wat een moederkloek was ik hé?  Ik werd op mijn vingers getikt omdat ik al je boodschappen deed.  Alhoewel stiekem genoot jij er wel van dat jou mama als enige moeder zo veel voor je deed.  Het werd me verboden maar daar trok jij je niets van aan want dan kwam je gewoon elke avond weer bij mama eten.  We gingen samen je kleren kopen en ik "vergat" dat je die zelf hoorde te betalen.  Samen hadden we er wel plezier in.  In die periode hebben we uren gepraat, gesprekken die ik mij nog zo goed herinner.  Gesprekken waar ik nu zo blij om ben.  Nog steeds moet ik lachen om mijn sterrekok die voor vierkante patatten zorgde.

3 weken geleden vertelde je je moeke nog dat je nu zo gelukkig was.  Je had nieuwe vrienden leren kennen en nachtenlang sprak je met hen via de computer.  Met 1 ervan heb ik regelmatig contact. Telkens als hij mailt voel ik me zo kortbij jou.

En dan plots dat rotnieuws .... ik kan het niet begrijpen.  Je wist toch dat je altijd bij mij, Hans, bompa, moeke en tante Sandra terecht kon?  Was het echt dat meisje op wie je zo verliefd was en geen contact meer wilde dat de druppel was of was er meer aan de hand?  Er zijn zo veel vragen waar ik maar geen antwoord op krijg. 

Wat ging er toch die laatste uren, minuten, seconden door je hoofd? Je zocht net voor je dood op internet nog naar shih tzufilmpjes, hierdoor denk ik dat je nog aan ons gedacht hebt.  Dacht je er aan hoeveel pijn wij hier allemaal zouden hebben? Of voelde je slechts woede en dacht je helemaal niets en riep je "fuck you all" naar het monster toe? Wie heeft je zo'n pijn gedaan dat je met het hoofd rechtop de dood in de ogen keek?

28 oktober werd je begraven, de zon scheen en het was warm.  Wilde je ons van hierboven met dat zonnetje zeggen dat je eindelijk gelukkig bent waar je nu bent?   Ik moet nog leren om jou beslissing te respecteren en leren leven met dit onmenselijk verlies.  Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn, je hebt voor altijd een stempel op ons gedrukt.  Afscheid nemen mocht ik niet meer maar ik had er zo veel voor over om je nog even te kunnen knuffelen, om je nog eens te zeggen hoeveel ik van je hou. 

Toen jij geboren werd legde men jou op mijn hart, je ging er dwars door en bleef er inzitten, samen met jou is er een stukje van mij begraven maar in mijn hart zal jij altijd verder blijven leven en mijn liefde voor jou zal nooit of nooit verdwijnen.  Altijd zal ik 2 kinderen blijven hebben al doet het enorm veel pijn dat ik van jou enkel nog maar een graf nog kan bezoeken.

Ik hoop dat er een dag komt dat we elkaar weer gaan zien, dat we weer uren kunnen praten en ik je "dag jongen" kan zeggen waardoor je mij weer zal plagen omdat je je al te groot voelde om een jongen te zijn.  Slaapwel lieve schat rust zacht ik hoop dat je eindelijk het geluk vond ...  in stilte hoop ik dat je daarboven ergens weet dat ik nog steeds héél veel van je hou, je alles al lang vergeven heb en ik je enorm hard mis ...

 

je mama