Tine Nys

Mijn Liefste meid, juweeltje van een vrouw, meter van mijn dochter Aurée, mijn trouwste meest waardevolle beste vriendin in dit leven, jij Tine, waar is het toch zo verkeerd gegaan !!! ….

 

Lieve meid, vandaag heb ik vernomen dat je bent heengegaan, gegaan naar je plek van rust, een plek enkel voor jou.

 

Jij en ik gaan ver terug in tijd, zoveel jaren van vriendschap tussen jou en mij, zoveel geleefde momenten tussen jou en mij.  We hebben vele bergen beklommen, vele dalen gezien, vele hindernissen in het leven overwonnen.  Er was geluk, verdriet, frustratie, onmacht, liefde, haat, onbegrip, begrip, noem maar op.  

 

We hebben zoveel gepraat, zoveel gedeeld, jaar na jaar na jaar, ... 

Na onze tienerjaren leerden we dat het leven toch mooi en goed kon zijn, we stapten uit dat gevoel van onmacht en keken naar het leven van een andere kant, ik ging mijn weg, jij de jouwe, maar doch steeds samen op momenten die we zelf kozen, misschien gingen we tijden zonder nieuws, maar we vonden elkaar steeds terug en pikten de draad weer op.

 

Jij was aanwezig op alle grote belangrijke momenten in mijn leven, mijn trouw, de geboorte van mijn dochter, de geboorte van mijn zoon, dalen die ik overwonnen heb in die tijden, mijn verloving met mijn huidige man.  Ik bewonderde wie je was, alle goede en mooie dingen die je zeggen en doen kon, je trouwe vriendschap, je altijd aanwezige kant die ik zo erg nodig had. 

Je aanvaarde de rol van meter voor mijn dochter Aurée.  Sinds de dag van haar geboorte draagt zij je naam, dit doet ze met veel trots,  Aurée Tine Gilles Montuori.  Dit meisje dat je zo graag zag, die enorm veel plezier putte uit de tijd die ze met je delen kon, die genoot van je liefde, je aandacht, de goedheid die je bracht in ons leven.  Jij bent er altijd geweest voor mij, Aurée en Réan, jij was, jij bent, onze Meter Tine, onze beste vriendin, onze zon in huis als je bij ons was.  Jij bent, jij blijft mijn beste vriendin, voor het leven.

 

Ik heb geen woorden om je te vertellen wat er vandaag doorheen mij ging als mijn mama mij belde en me vertelde dat je was overleden.  Ik kan het nog steeds niet geloven meid, ik kan niet geloven dat je er niet meer bent, ik kan niet geloven dat wij elkaar nooit meer zullen zien, nooit meer zullen praten, nooit meer zullen delen.

 

Toen we laatst gesproken hadden was er afgesproken dat je ons hier in Amerika bezoeken zou, dat je hier blijven kon zolang je maar wilde, dat we hier een plaats voor je hadden, gewenst, gewild, zo graag gezien.  Je vondt dat een leuk plan, je zou tijd vinden om dit te doen, maar helaas.  Waarom lieve meid, waarom heb je mij niets verteld?  Waarom heb je mij verzwegen dat je verdronk in je pijn, je eenzaamheid, je onmacht. 

Ik had je naar hier gebracht, ik had je steun willen zijn, je rust, je had tijd met de kinderen kunnen doorbrengen, met ons gezin, je was hier welkom, altijd, dat had ik je verteld. Je wist hoe we je hier hadden willen hebben.  Nu stel ik mij de vraag, was dit teveel voor jou?  Had het zien van je eigen diepe verlangen teveel geweest.  Je hebt mij altijd gezegd hoe mooi het was te weten hoe gelukkig ik was, hoe je hunkerde om ook een gezin van jezelf te hebben, ... sorry liefste meid, ik wilde je niet kwetsen, ik wilde je helpen, altijd !

 

Nu blijft er enkel verdriet, enorm groot verdriet.  Dan is er de  boosheid, ik ben boos, enorm boos, verdriet en boosheid om dezelfde redenen, WAAROM !!

Wij zullen je missen, ik ga je zo erg missen !!  Ik heb zoveel mooie herinneringen die ik met mij zal meedragen.  En ik zal niet stoppen om tegen je te praten, jij zal mij tonen dat je er nog steeds bent.

 

Onze laatste gesprekken enige tijd terug leken mij niet slecht.  Je gad me niet de indruk dat je je zo leeg voelde, dat je alle hoop naast je neergelegd had, je gaf me geen teken, waarom lieve meid, waarom?  Wist je dat ik alles zou doen om je tegen te hoduen?  Dat is het enige antwoord dat ik vinden kan om je stilzwijgen te verantwoorden, het enige.  Altijd was jij er voor mij, was ik er voor jou.  Ik wist dat ik op je rekenen kon, jij wist dat je op mij rekenen kon, en toch .... Ik blijf met zovele vragen, waarom, waarom waarom waarom ....

 

 

 

Ik probeer te begrijpen, ik probeer te ontdekken waarom het leven je zo heeft ontgoocheld, waarom het leven je zoveel pijn heeft gedaan.   Waarom iemand als jij, zo lief, zo goed, zo mooi, zo talentvol, zo waardevol, als jij geen recht had op geluk.  Een simpel levensgeluk waar je zo naar verlangde, een geluk dat je zo verdiende.  Ik herinner me dat je je zo alleen voelde als je zag hoe anderen rondom jouw het geluk vonden waar jij zo naar hunkerde, hoe je zoveel pijn droeg voor wat je niet had.  Je verlangen om een leven te delen met iemand waar je van houden kon en die je die onvoorwaardelijke liefde terug kon geven, een verlangen om een mama te zijn, een gezin te delen, een leven te hebben en te houden. Je voreg niet teveel, dat zeker niet.  Je leven was een vicieuze cirkel van komen en gaan, en het gaan van het geluk dat je ooit kende heeft je ontgoocheld, verorberd, vernietigd !!

 

Ik moet je ook danken lieve Tine, ik wil je danken voor je jarenlange vriendschap, je luisterende oor in tijden van nood, in tijden van geluk, en in tijden om zomaar te delen, voor je eeuwige liefde voor mij, voor de kinderen, voor mijn gezin, voor je lach, je steun, je goedheid, al hetgeen jij voor ons betekend hebt.  We zullen je missen, zo erg missen lieve meid. 

 

 

We houden van jou Tine,  we zullen dit altijd blijven doen, je zal in ons verderleven.

 

Tot we elkaar weerzien liefste meid, rust nu, ga waarheen jij je geluk vinden kan, ga ...

 

 

Evelyne & Doug

De kinderen, Aurée, Réan, Cameron, Keaton, Carter