Rouwberichten
(4)
-
Bron -
Familie login
Hier kan enkel ingelogd worden door de beheerder, dit is een naaste van de overledene. Wil u zelf (mede-)beheerder worden van deze pagina, contacteer ons via info@inmemoriam.be. Voor meer info verwijzen we u graag naar onze FAQ.
Heeft u reeds een familie login klik dan hier om in te loggen.
Heeft u reeds een familie login klik dan hier om in te loggen.
Rouwregister
Innige deelneming bij het heengaan van Nonk Louis .
Oprechte innige deelneming. Veel sterkte aan de familie.
IN MEMORIAM, DR. E. LAGASSE
Ik hoor de woorden
komen,
dreigend,
onherroepelijk
“dit weekend” en
“weet je het al”…
nee dus….
en het leven valt even stil,
of toch niet, dat was zaterdag al…
ik hoor
niets meer
geen woord,
geen zucht
geen och…
ik zie
geen zon meer
geen sneeuwvlok meer
geen hongerige vraag van ook maar één vogel….
“ZE” is gestorven
“de mens in haar” is dood
haar hart niet meer
haar ziel niet meer
haar naam nog even
tot de sneeuw gesmolten is…
zo dood kan dood toch niet zijn
dus fluister
en luister ik
maar ik hoor geen “ja” meer
geen “ik ben hier” meer
geen “weet je” meer en
“doe het zo” meer
zo erg kan het niet zijn, troost ik
de mens in haar is dood
haar ziel ging mee
maar dat kind in haar
leeft altijd weer
en altijd meer,
want dat kind heeft ze gered,
een hand gegeven,
verder geleid doorheen dit leven
zonder boosheid,
zonder paniek,
altijd weer kordaat, nu en niet later…
later komt niet meer voor haar,
later is voor altijd nu
en dan kijk ik naar het kind
dat lacht en giechelt
naar die ster hoog bovenaan,
en ik begrijp,
zo dood is dood,
zo weg is weg,
zoveel pijn in de plaats
voor wie haar heeft gekend,
voor wie haar lach begreep,
voor wie haar woede begreep,
voor wie haar ‘ijsberen door de gang’ kende…
en ik probeer dat kind te begrijpen
dat schatert naar de diamant boven
en even weet ik dan,
zo weg zal ze nooit zijn,
zo dood zal ze nooit zijn,
diamanten kunnen niet sterven,
diamanten kan je bewaren,
als je ze had,
voor altijd,
in je hart…
(sabine Oosterlinck) (OK)
IN MEMORIAM, DR. E. LAGASSE
Ik hoor de woorden
komen,
dreigend,
onherroepelijk
“dit weekend” en
“weet je het al”…
nee dus….
en het leven valt even stil,
of toch niet, dat was zaterdag al…
ik hoor
niets meer
geen woord,
geen zucht
geen och…
ik zie
geen zon meer
geen sneeuwvlok meer
geen hongerige vraag van ook maar één vogel….
“ZE” is gestorven
“de mens in haar” is dood
haar hart niet meer
haar ziel niet meer
haar naam nog even
tot de sneeuw gesmolten is…
zo dood kan dood toch niet zijn
dus fluister
en luister ik
maar ik hoor geen “ja” meer
geen “ik ben hier” meer
geen “weet je” meer en
“doe het zo” meer
zo erg kan het niet zijn, troost ik
de mens in haar is dood
haar ziel ging mee
maar dat kind in haar
leeft altijd weer
en altijd meer,
want dat kind heeft ze gered,
een hand gegeven,
verder geleid doorheen dit leven
zonder boosheid,
zonder paniek,
altijd weer kordaat, nu en niet later…
later komt niet meer voor haar,
later is voor altijd nu
en dan kijk ik naar het kind
dat lacht en giechelt
naar die ster hoog bovenaan,
en ik begrijp,
zo dood is dood,
zo weg is weg,
zoveel pijn in de plaats
voor wie haar heeft gekend,
voor wie haar lach begreep,
voor wie haar woede begreep,
voor wie haar ‘ijsberen door de gang’ kende…
en ik probeer dat kind te begrijpen
dat schatert naar de diamant boven
en even weet ik dan,
zo weg zal ze nooit zijn,
zo dood zal ze nooit zijn,
diamanten kunnen niet sterven,
diamanten kan je bewaren,
als je ze had,
voor altijd,
in je hart…
(sabine Oosterlinck) (OK)
IN MEMORIAM, DR. E. LAGASSE
Ik hoor de woorden
komen,
dreigend,
onherroepelijk
“dit weekend” en
“weet je het al”…
nee dus….
en het leven valt even stil,
of toch niet, dat was zaterdag al…
ik hoor
niets meer
geen woord,
geen zucht
geen och…
ik zie
geen zon meer
geen sneeuwvlok meer
geen hongerige vraag van ook maar één vogel….
“ZE” is gestorven
“de mens in haar” is dood
haar hart niet meer
haar ziel niet meer
haar naam nog even
tot de sneeuw gesmolten is…
zo dood kan dood toch niet zijn
dus fluister
en luister ik
maar ik hoor geen “ja” meer
geen “ik ben hier” meer
geen “weet je” meer en
“doe het zo” meer
zo erg kan het niet zijn, troost ik
de mens in haar is dood
haar ziel ging mee
maar dat kind in haar
leeft altijd weer
en altijd meer,
want dat kind heeft ze gered,
een hand gegeven,
verder geleid doorheen dit leven
zonder boosheid,
zonder paniek,
altijd weer kordaat, nu en niet later…
later komt niet meer voor haar,
later is voor altijd nu
en dan kijk ik naar het kind
dat lacht en giechelt
naar die ster hoog bovenaan,
en ik begrijp,
zo dood is dood,
zo weg is weg,
zoveel pijn in de plaats
voor wie haar heeft gekend,
voor wie haar lach begreep,
voor wie haar woede begreep,
voor wie haar ‘ijsberen door de gang’ kende…
en ik probeer dat kind te begrijpen
dat schatert naar de diamant boven
en even weet ik dan,
zo weg zal ze nooit zijn,
zo dood zal ze nooit zijn,
diamanten kunnen niet sterven,
diamanten kan je bewaren,
als je ze had,
voor altijd,
in je hart…
(sabine Oosterlinck) (OK)
IN MEMORIAM, DR. E. LAGASSE
Ik hoor de woorden
komen,
dreigend,
onherroepelijk
“dit weekend” en
“weet je het al”…
nee dus….
en het leven valt even stil,
of toch niet, dat was zaterdag al…
ik hoor
niets meer
geen woord,
geen zucht
geen och…
ik zie
geen zon meer
geen sneeuwvlok meer
geen hongerige vraag van ook maar één vogel….
“ZE” is gestorven
“de mens in haar” is dood
haar hart niet meer
haar ziel niet meer
haar naam nog even
tot de sneeuw gesmolten is…
zo dood kan dood toch niet zijn
dus fluister
en luister ik
maar ik hoor geen “ja” meer
geen “ik ben hier” meer
geen “weet je” meer en
“doe het zo” meer
zo erg kan het niet zijn, troost ik
de mens in haar is dood
haar ziel ging mee
maar dat kind in haar
leeft altijd weer
en altijd meer,
want dat kind heeft ze gered,
een hand gegeven,
verder geleid doorheen dit leven
zonder boosheid,
zonder paniek,
altijd weer kordaat, nu en niet later…
later komt niet meer voor haar,
later is voor altijd nu
en dan kijk ik naar het kind
dat lacht en giechelt
naar die ster hoog bovenaan,
en ik begrijp,
zo dood is dood,
zo weg is weg,
zoveel pijn in de plaats
voor wie haar heeft gekend,
voor wie haar lach begreep,
voor wie haar woede begreep,
voor wie haar ‘ijsberen door de gang’ kende…
en ik probeer dat kind te begrijpen
dat schatert naar de diamant boven
en even weet ik dan,
zo weg zal ze nooit zijn,
zo dood zal ze nooit zijn,
diamanten kunnen niet sterven,
diamanten kan je bewaren,
als je ze had,
voor altijd,
in je hart…
(sabine Oosterlinck) (OK)
IN MEMORIAM, DR. E. LAGASSE
Ik hoor de woorden
komen,
dreigend,
onherroepelijk
“dit weekend” en
“weet je het al”…
nee dus….
en het leven valt even stil,
of toch niet, dat was zaterdag al…
ik hoor
niets meer
geen woord,
geen zucht
geen och…
ik zie
geen zon meer
geen sneeuwvlok meer
geen hongerige vraag van ook maar één vogel….
“ZE” is gestorven
“de mens in haar” is dood
haar hart niet meer
haar ziel niet meer
haar naam nog even
tot de sneeuw gesmolten is…
zo dood kan dood toch niet zijn
dus fluister
en luister ik
maar ik hoor geen “ja” meer
geen “ik ben hier” meer
geen “weet je” meer en
“doe het zo” meer
zo erg kan het niet zijn, troost ik
de mens in haar is dood
haar ziel ging mee
maar dat kind in haar
leeft altijd weer
en altijd meer,
want dat kind heeft ze gered,
een hand gegeven,
verder geleid doorheen dit leven
zonder boosheid,
zonder paniek,
altijd weer kordaat, nu en niet later…
later komt niet meer voor haar,
later is voor altijd nu
en dan kijk ik naar het kind
dat lacht en giechelt
naar die ster hoog bovenaan,
en ik begrijp,
zo dood is dood,
zo weg is weg,
zoveel pijn in de plaats
voor wie haar heeft gekend,
voor wie haar lach begreep,
voor wie haar woede begreep,
voor wie haar ‘ijsberen door de gang’ kende…
en ik probeer dat kind te begrijpen
dat schatert naar de diamant boven
en even weet ik dan,
zo weg zal ze nooit zijn,
zo dood zal ze nooit zijn,
diamanten kunnen niet sterven,
diamanten kan je bewaren,
als je ze had,
voor altijd,
in je hart…
(sabine Oosterlinck) (OK)
Onze oprechte deelneming voor haar echtgenoot, kinderen, familie en vrienden. Dr Lagasse kwam soms nogal raar over, maar was een prima pediater die niet onmiddellijk antibiotica voorschreef om de kinderen te genezen.
Dit is een groot verlies voor velen, als je ziet hoe ze zich ook voor goede projecten inzette.
We leven mee met de familie en vrienden van Eliane.
Ze was een Soroptimist in hart en nieren. Haar overlijden is een verlies voor velen.
Soroptimist Club Mechelen
Verslagenheid, onmacht, ... verdriet. Het raakt me diep dat wij zo vroeg afscheid moeten nemen van een sterke vrouw met een warm hart voor mensen en vooral voor onze kinderen, maar ook van een moeder, een echtgenote en een liefdevolle oma.
Ik wil langs deze weg vooral mijn medeleven betuigen en wens de familie veel sterkte toe.
Zij straalde zoveel liefde uit en genoot zoveel van jullie dat het een plezier was om die warmte te mogen opsnuiven.
Josine
Wij zullen nooit vergeten dat je steeds met hart en ziel voor ieder kind klaarstond, ongeacht hoe laat het ook was.
Jij was echt 1 uit de duizend. Het gaat je goed daar aan de overkant. Heel veel sterkte aan haar echtgenoot en haar kinderen en kleinkinderen.
Fam. Devos - Van Hove
Kruishoutem