Jan Wauters

Beste familie,
Innige deelneming ,bij het pijnlijk verlies van je lieve echtgenoot en vader .
Veel moed en sterkte aan U allen in deze moeilijke dagen van afscheid nemen ,
van iemand die U zo lief had ,en veel te vroeg is weggenomen .
Wij beloven ons gebed veel sterkte.

Ik wens mijn oprechte medeleven te betuigen aan de nabestaanden van Jan Wauters.

Mevrouw, beste familie
Jan. Ach. Als jonge snaak heb ik net als veel anderen, uren en dagen en nachten genoten van zijn sportverslaggeving. Tourliefhebber die ik was, zette ik de tv op, beeld zonder klank, maar tegelijk Radio 1, Jan op de motor. Dokkerend over de kasseien. Zigzaggend over het Vlaamse landschap, laverend tussen dat jonge geweld, Eddy Merckx, De Vlaeminck, Gimondi. Ik herinner me een afdaling van Pino, Spanjaard, in stormweer, razendsnelle afdaling, waaghals, door de haarspeldbochten van de Tourmalet. Kletsende regen en wind, dat recht uit de radio spatte. Taalvirtuoos. Ik heb drie passies, zei hij mij ooit, er is de passie voor de journalistiek, voor de sport en voor de politiek. Tokkeltje balletje tik, en binnen die bal!
Als jong broekje heb ik hem ooit geïnterviewd voor Kijk-Op, blad van de Kajotters, dat toen op amper 5.000 exemplaren verscheen. Onvergetelijk interview. De afspraak was donderdagmiddag 30 mei 1985. Maar daags tevoren, woensdagavond 29 mei 1985, vond het Heizeldrama plaats. Gevolg: Jan Wauters was niet meer uit de ether te slaan, werd door allerlei binnen- en buitenlandse zenders gesolliciteerd, gevraagd naar zijn deskundig commentaar. Ik dacht: ik moet naar Jan Wauters, naar de BRT, naar mijn idool, we hebben een afspraak, als ik telefoneer, zal dit interview worden afgeblazen, en geraak ik nooit meer bij hem. Het is donderdagmiddag, ik kom binnen, zie zijn beteuterd gezicht. Zo van ‘jongen, nee, nu gaat dit toch niet’. Maar ik lees de compassie op zijn gezicht, het medelijden, mededogen, we maken een nieuwe afspraak, maandagavond 3 juni, om 18u, na ‘Wat is er van de sport?’ Het wordt het mooiste interview dat ik ooit gemaakt hebt, interview met een emotionele Jan Wauters, over ‘de verbroedering en de verloedering van de sport’, het mooie van de koers, maar ook de fraude, de Rode Duivels, maar ook het geldgewin, en in de rand iets over zijn gezin. Het bandje heb ik nog, het uitgeschreven interview uiteraard.
Later heb ik Jan nog eens ontmoet, samen met jou, zijn echtgenote, onder moeders’ paraplu (want het regende), tijdens een manifestatie voor mensen zonder papieren in en rond de Begijnhofkerk in Brussel. Stille getuige, manifestant. We gaan je missen, good old Jan.

Veel sterkte aan de familie in deze droevige dagen.
Ik ben altijd een grote fan geweest van Jan. Nooit zal ik vergeten hoe ik hem in de jaren '80 naspeelde. Terwijl ik op mijn borst klopte (om de trilling in mijn stem door het gedokker over kasseien te simuleren) maakte ik een fictief verslag over Parijs-Roubaix dat ik opnam op een dictafoontje. Anderen kruipen op een fiets en wanen zich Merckx, doen in de tuin de Zidanebeweging na, of playbacken voor de spiegel de laatste hit van het nieuwste tieneridool. Zelf deed ik dus Jan na...
Jan kende zijn gelijke niet. Bij de huidige generatie is er één iemand die zich zijn troonopvolger mag noemen : Peter Vandenbempt.
Ik wil afsluiten met een oproep om Jan blijvend te eren. En dat kan maar op één manier : door onze taal te verzorgen en door de rijkdom ervan in al zijn facetten te cultiveren. Want dit alles staat onder druk. Het onderwijs moet de voorzet geven, maar wij moeten die binnenkoppen. En daarbij fantaseren hoe Jan dit zou beschreven hebben op de radio...

Mijn broer Erik (+ 13/03/2010) en ik hebben Jan gekend als leraar Duits in het O.L.Vrouwecollege te Boom. Hij stuurde op 4 mei 1998 als antwoord een brief naar ons.
Aan Erik en Luc,
"De blonde broers zitten nog ergens in mijn hoofd ... nog meer oud-lln van toen zijn me blijven volgen, ik heb dat zelf ook altijd geapprecieerd, als een blijk van erkenning ook voor de inzet en het goeie wederzijdse contact tijdens mijn kortstondig verblijf in het college (als leraar dan). De vlotte verwoording in het mij toegestuurde epistel doet me ook nog goed, er moet toen toch iets blijven hangen zijn van mijn passage daar. Groet bekenden en collega's uit die jaren, ik blijf prettige herinneringen houden aan jullie, aan de meesten toch. En bedankt voor alle lof en waardering.
Jan Wauters
Hoofdredacteur Sport"
VRT-kamer 3 L 16 B-1043 Brussel
De goede herinneringen aan die tijd (mooie taal en het juiste woord) en de vele reportages later zijn opgeslagen in mijn geheugen. Ik had ze graag nog willen delen met mijn broer

Innige deelneming bij het afscheid van een échte radiopionier

Een veel te vroeg afscheid van een onvergetelijk man.Oprechte deelneming.

We leerden Jan kennen op het WK in Italië door gemeenschappelijke vrienden. Na de wedstrijd Engeland-Duitsland tikte Jan me op de schouder om een gesrpek aan te gaan ; hij het grote radiofenemeen, maar niks van grootheidswaanzin , m.a.w. een GROTE meneer. Morgen brengen we je zeker een laatste groet vanuit West-Vlaanderen. We zullen je missen !!!!!! Sterkte aan de familie !!!!!!

Thérèse en familie,
Net terug uit Frankrijk, waar we het overlijden van Jan met enige vertraging vernamen. Ooit was ik op jullie trouwfeest met Aimée, sindsdien was ik, en later, waren we, fan van Jan. Hij is jammer genoeg veel te vroeg gestorven. Sterkte !
Suzy en Joris

Met diepe verslagenheid heb ik het nieuws van Jan's overlijden vernomen. Zijn dood is een enorm verlies op een ogenblik dat de kwaliteitsjournalistiek die hij belichaamde schaamteloos wordt gemarginaliseerd. Hij was een lichtend voorbeeld en een inspiratie, niet alleen voor sportjournalisten maar voor al wie begaan was met correcte en met virtuositeit vertolkte informatie. Ik buig diep voor hem en wens zijn familie alle sterkte toe bij dit zwaar verlies. Jan zal niet worden vergeten. Niet door zijn publiek en niet door zijn collega's. Ik koester de herinnering aan zijn bezielende persoonlijkheid en zijn generositeit.