Albert Jacobs

Papa,

Ik heb het eerst niet willen zien,

ik kon het niet geloven.

Maar langzaam zag ik het begrip,

diep in je ogen doven.

Ofschoon je nog steeds bij ons was,

had jij ons al verlaten.

De dag kwam langzaam dichterbij,

dat ik niet meer met je kon praten.

Het brak m’n hart je zo te zien,

zo langzaam afgegleden.

Je geest die eens zo helder was,

Leefde slechts in ’t verleden.

Daar, in je eigen wereldje,

kon ik je niet bereiken.

Ik kon je taal niet meer verstaan,

alleen maar naar je kijken.

Bedankt voor alles wat je deed,

in al die andere jaren.

Ik zal je zo je vroeger was,

diep in mijn hart bewaren.