Pieter-Leon POELMANS

Leon werd door de priester in de viering gezien en besproken als een heilige. Zijn hele leven zorgde hij voor zijn gehandicapte schoonbroer Jean. Samen brachten ze mazout en kolen rond in en rond Houthalen. Hiermee hielpen ze in stilte, zonder veel omhaal, onnoemelijk veel mensen.
Zijn laatste jaren mocht hij werken op het containerpark in Houthalen. Ook daar was hij voor iedereen een stille, helpende man voor wie nooit iets teveel was.
Leon was ook ongelooflijk gelovig. Uit zijn bijbel vielen een vijftal papiertjes voor wie hij aan het bidden was.
Ondanks zijn suikerziekte, met verschillende amputaties, bleef hij trouw zijn plaats opnemen in de kerk in het centrum van Houthalen. Hij moest bidden ... voor anderen, ze hadden het veel meer nodig dan hijzelf.
"Zijn gelovig zijn was zijn drijfveer of waren de mensen rond hem zijn drijfveer om gelovig te zijn?" Hij was een stille, biddende, voor anderen-levende man die we nooit zullen vergeten.