Leon Wampers

Een man voor alle seizoenen

De koster, de meester, de koorleider, de directeur, de jeugdleider, de imker, de historicus, de bibliothecaris, de dierenliefhebber, nonk Leon, nonk Loeke en de Nonk of gewoon Leon, de buurman en de echtgenoot. Dat alles verenigd in één persoon, in één lang gelukkig leven. Een man voor alle seizoenen.

Zijn leven speelde zich af op een scharniermoment in het dorp, in het verenigingsleven en in de onderwijswereld. Vanuit een katholiek kroostrijk gezin zocht hij zich een weg in het verzuilde Vlaanderen. Hij kreeg de kans om verder te studeren en na het secundair onderwijs de opleiding tot onderwijzer te volgen. Verplicht op internaat op enkele kilometers van huis, maar een man zoals Leon hield er talrijke vrienden voor het leven aan over. Hetzelfde gebeurde met de opleiding tot schoolhoofd in het toen nog verre Antwerpen.

Meer dan 65 jaar geleden ontmoette hij Suzanne, de liefde van zijn leven. Hun kinderwens werd niet vervuld, maar Leon compenseerde die met zijn toewijding voor de jeugd. Alle kinderen werden zijn kinderen, ook wij. Na de schooluren volgden zijn jongens zangles en met zijn knapenkoor nam hij deel aan gerenommeerde wedstrijden. Ook het zangkoor Sint-Cecilia bloeide op onder zijn bezielende leiding. Hij richtte een jeugdhuis op waar de jongeren van de hele Maaskant naar toe kwamen voor gezonde ontspanning en vorming. Tijdens de activiteiten hebben heel wat koppeltjes elkaar daar ontmoet. Hij leerde zijn volk verder lezen door de oprichting van een bibliotheek en afdeling van het Davidsfonds. Hij leerde hen later de Bond van de Grote en Kleine gezinnen kennen. Het verleden archiveerde hij in de heemkundige kringen.

Zijn andere grote liefde vond hij hier in deze kerk. Als koster-organist volgde hij zijn vader al zeer vroeg op en stapte hij in de eeuwenoude traditie van de familie Wampers. Naar eigen zeggen ‘versleet’ hij heel wat pastoors, maar hij had alles over voor ‘zijn’ kerk. Tot op het einde van zijn leven moest hier alles voor wijken.

Zo gaat alles voorbij. Het dorp van vroeger is er niet meer. Het kerkgebouw is vaak koud en leeg en de ouderen gaan dood. De paarden en de pony’s missen hem al een tijdje. De bijen maken al een paar seizoenen honing zonder zijn hulp. De kanarievogels zijn al lang verdwenen. Wij hadden hem nog bij ons, al ging het trager en moeizamer. Zijn alles relativerende en onderkoelde humor is gelukkig altijd gebleven. Nu moeten we die ook missen en blijven enkel de herinneringen aan een man voor alle seizoenen.

W.V.