Albert Kempeneers

We kwamen in jouw leven, als jouw kinderen. Je hebt ons het leven gegeven en ons gekoesterd. Met veel liefde omringd. Je was er ook altijd. Nooit een woord teveel, maar altijd een blik van begrip. Toen, die ene dag in Juli, begon het gevecht. De strijd was hard, je vocht moedig, maar het was teveel ineens. En in je ogen zag ik dat je niet wou gaan, je wou bij ons blijven, lachend, plagend, liedjes stilletjes meezingend, met je voet de maat aangevend. Liefste pa. Hoe graag had ik jou, die laatste avond, meegenomen... Je verstopt zodat de dood jou niet zou vinden. In mijn armen genomen en je getroost. Hoe graag had ik woorden gezocht om jou te zeggenhoeveel ik van je hield. Nu waren het de simpele, maar voor iedereen begrijpbare woordjes 'Pa ik hou heel van jou'. En je knikte, je glimlachte, je fluisterde onverstaanbare woordjes in mijn oor en ik pinkte een oogje naar je. En het was goed. In mijn hart staat jouw naam, die zo eenvoudige naam PA. De naam die ik al meer dan 53 jaar iedere dag weer uitspreek. De naam waar ik soms schrik van had, omdat ik weer wat had uitgespookt, maar ook de naam die ik met zoveel bewondering uitsprak als jij mij omhoog stak om in de mussennestjes te kijken. Me op je schouders zette als ik moe was, of om aan de kersen te gaan. Mijn neus vol  scheerschuim smeerde als ik, tijdens het scheren,  weer eens naar je stond te kijken. Lieve pa. Ik weet dat jij nu op God's schoot zit. Dat je uitrust. Dat je van boven af naar ons kijkt en ziet dat we het goed doen. Lieve pa... Tot ziens, wacht op mij als mijn tijd gekomen is.