Paula Hamers

Afscheid nemen

Afscheid nemen is

met zachte vingers

wat voorbij is

dichtdoen en verpakken

in goede gedachten

der herinnering...

Afscheid nemen

is verwijlen

bij een brok leven

en stilstaan

op de pieken

van pijn en vreugde...

Afscheid nemen

is met dankbare handen

weemoedig meedragen

al wat waard is

niet te vergeten...

Afscheid nemen

is moeizaam de draden losmaken

en uit het spinrag der belevenissen

loskomen en achterlaten

en niet kunnen vergeten...

Afscheid nemen

is het moeilijkste in het leven...

Men leert het nooit....

Gust Vanhove
----------------------------------------------------------

"De mens wordt als kind in deze wereld geboren, kruipt rond en

leert lopen.

Hoe gelukkig zijn we niet met de eerste passen, moeizaam nog,

aarzelend, maar reeds vol hoop voor dat jonge geweld op de

ontdekking van de wereld.

Wij spreiden onze armen, ter bescherming van zowel pijn als

vreugde, en van zodra het kind kan lopen gaan wij fier de straat

op.

We tonen hem al het moois van de natuur en wijzen op de

gevaren van onze jagende cultuur. De ontdekking van de wereld

begint bij deze eerste wandeling."

En hier staan wij nu, voor de laatste wandeling van Paula.

Niet met een gebruikelijke plechtigheid zoals wij ze kennen, maar

met een intiem moment waarbij we terugdenken aan Paula zoals

zij was.

We kunnen Paula in twee woorden omschrijven, kordaat en goed.

Ze nam geen blad voor de mond. Recht voor de raap, maar toch

met het nodige respect voor de ander.

En iedereen kom op Paula rekenen, dag en nacht stond ze klaar

voor familie en vrienden. Niets was haar teveel, zeker als het om

haar kinderen en kleinkinderen ging. Voor hen ging ze door een

vuur.

Ze kon ervan genieten als haar oogappels de door haar bereidde

gerechten met veel smaak verorberden.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Moedertje....

Tjonge mam, ik zit in de knoop,

Ik voel zoveel, kom niet door die hoop.

Geen idee hoe ik alles op een rij moet krijgen,

Het lukt me in elk geval niet door erover te zwijgen.

Elke dag denk ik heel vaak "nu is ze dood"

Maar tegenover de buitenwereld hou ik me groot.

De wereld om me heen draait gewoon door,

Daardoor ben ik vaak bang dat ik stoor.

Ik weet ook heel goed dat ik verder moet,

Maar over alles wat ik doe hangt een zwarte gloed.

Het is alsof ik nergens meer van geniet,

En toch is dat wat ik voel geen verdriet.

De dingen hebben nog zo weinig zin,

Zo nutteloos dat ik er niet eens aan begin.

Pap heeft verdriet en ik zie hem vaak huilen,

Ik zou zo graag eens met hem willen ruilen.

Waarom moet ik toch altijd die stoere bink zijn,

Getroost wòrden is toch ook wel eens fijn....

Ik heb het gevoel me niet te kunnen uiten,

Merk dat ik steeds meer mensen buiten ga sluiten.

Iedereen hamert op mijn verdriet,

En ik, ik voel het niet.

Het lijkt alsof mijn gevoelens zijn verdoofd,

Of iemand mijn hartje heeft weg geroofd.

Natuurlijk mis ik haar om me heen,

Heb ik gehuild op de dag dat ze verdween.

Nu voel ik me van binnen leeg en raar,

Elke dag het besef, deze keer is het toch écht waar!!

--------------------------------------------------------------------------------------------

Haar tweede huwelijk met Leendert, moet een heel mooi huwelijk

geweest zijn. Samen zijn ze door hele mooie tijden gegaan, de

kinderen, het café, de dierenzaak, maar ook in moeilijke tijden

heeft hun huwelijk stand gehouden.

Leendert heeft Paula immers 17 jaar, dag in dag uit verzorgd. Niets

was hem teveel.

En in het begin van Paula’s ziekte was dit zeker niet makkelijk!

Paula had Leendert immers jaren lang in de watten gelegd en

een groot deel van de huishoudelijke taken op zich genomen.

Bijna alles moest hij leren; bankzaken, wassen, koken en nog

zoveel meer. Hij heeft voor haar gezorgd met een toewijding, die

je vandaag nog maar weinig tegenkomt. Ik denk dat ik in naam

van iedereen hier aanwezig Leendert voor zijn jarenlange

toewijding even in de bloemetjes mag zetten.

Het deed hem dan ook pijn toen hij vorig jaar, door een

ziekenhuisopname, niet voor Paula kon zorgen. Zijn grootste zorg

was dat zij elke dag bezoek moest krijgen. Een herinnering die

hem vandaag nog pijn doet.

Een paar weken geleden kregen jullie dan het tragische nieuws

dat Paula nog hooguit een aantal weken voor zich had.

En zondag gebeurde dan het onvermijdelijke. Hoewel dit een

voorspeld overlijden was en hoewel iedereen voorbereid was, blijft

afscheid nemen elke keer opnieuw het moeilijkste in het leven…

Maar zoals Salvador Dali het zeer treffend verwoordde:

"Bij elk afscheid wordt een nieuwe herinnering geboren"

Laten wij die herinnering meedragen in ons hart. Laat ons Paula

blijvend herinneren zoals ze was, een lieve echtgenote, oma,

moeder en vriendin.
--------------------------------------------------------------------------------------------

Dood

Het hoort bij het leven

Dat we allen moeten gaan

’t is goed om af en toe heel even

daarbij eens stil te staan!

Geen uren en geen dagen

Genoeg om te verstaan:

Het hoort ook bij het leven

Om steeds weer door te gaan.

(Jan COGHE)

--------------------------------------------------------------------------------------------

Het moment om Paula te laten gaan en toe te vertrouwen aan

het vuur is gekomen. Haar lichaam wordt as en stof - stof en as,

doch haar geest vergaat niet. Haar geest zal blijven leven in onze

geest.