Lieve peter
Alweer zo een dag
Waarop jij niet ontbreken mag
De uren kruipen voorbij
En ik vraag me weer af denk jij nog aan mij
Het is alweer zo een moment
Waarop niemand mij kent
Een dag die weer ontzettend moeilijk is
Een dag waarop ik jou het meeste mis
Een periode waarop ik zo veel wil vertellen
Maar niemand begrijpt mij kon ik jou maar bellen
Jij zou snappen wat er in me omging
Je was dan ook iemand die mij opving
Maar met wie kan ik nu praten
Nu jij niet alleen mij , maar iedereen hier hebt achtergelaten
Het maakt me soms geweldig kwaad
En dan denk ik wat is hij een lafaard
Maar hoe moeilijker ik het krijg
Hoe meer ik jou begrijp
In plaats van de depressie alles in handen te geven
Heb jij beslist ik stop met dit leven
lieve peter
ik doe precies alles verkeerd
al heb ik reeds veel bijgeleerd
keuzes maken is moeilijker dan ik dacht
zo een heisa had ik nooit verwacht
doe dit sus of doe dat zo ik draai echt door
en dat allemaal omdat ik jou verloor
je zorgde op moeilijke momenten voor afleiding in mijn leven
de herrineringen zal ik nooit vergeten
na een ruzie voelde ik me een beetje down
maar op die momenten gedroeg jij je als een clown
ik kon terug lachen en plezier maken
waarom zijn dat nu de dingen die mij zo raken?
ik kan er nog steeds niet bij
dat mensen je soms vergeten
maar dat ligt waarsschijnlijk aan mij
geen dag kan voorbij gaan
die geweldige momenten met jou
ja ik denk er nog steeds aan
maar dagen dat ik gelukkig ben doen me ook geweldig pijn
want steeds denk ik was hij er nog maar bij
ik heb nu echt een geweldige vriend
ik weet nog steeds niet waaraan ik hem heb verdiend
maar ik wou zo gaag dat jij hem zag
en dat dit allemaal niet zo moeilijk lag
mijn rijbewijs mijn auto mijn 1ste kind en mijn trouw
het enige wat ik op die dagen zou willen is jou
waarom kan je niet meer bij zijn
waarom doet dit verdriet nog steeds zo een pijn
loslaten dat kan ik niet
nog steeds afvragend waarom je ons verliet
ik word nu al 18
och god ik wou dat je mij kon zien
hoe ik ben gegroeid
van kind naar vrouw ben opengebloeid
vier jaar verder en nog steeds die pijn
het zal nooit meer hetzelfde zijn
je blijft nu eenmaal iemand waarvan ik heel veel hou
en denken andere mensen ook nog steeds zo veel aan jou?
iedereen lijkt het te aanvaarden
misschien moet ik jou dan ook maar stilletjes loslaten...
Condoléances