Marina Truyers

De zon verdween achter de wolken.
De glimlach verdween van het gezicht.
Grijs en donker werd het tegelijk.
De bloemen die netjes rechtop stonden, zakten naar beneden.
De moed kwam als lood in de schoenen en het geluk liep weg.
Zware tranen vielen,
langs het gezicht.
Verdriet en eenzaamheid,
kwamen tegelijkertijd omhoog.
Zonder jou en alle liefde die je gaf, moesten we verder.
Alles dat we probeerden achter te laten, om jou niet te vergeten,
werd lastig.

Nu ben je zeker aangekomen
in de hemel van je dromen,
in het land vol zonneschijn
waar pijn en tranen niet meer zijn,
een land dat niet is uit te leggen
want onze taal kan het niet zeggen.
Misschien als vlinders konden spreken
of 't stromend water in de beken,
misschien de zachte zomerwind
of een pasgeboren kind,
als wij hun taal eens horen konden
werden wij nu met jou verbonden