Miet Boosten

Sinds je er niet meer bent is alles anders. Een deel van ons is weg... een leegte, een stilte, een gemis kwam in onze levens. Wij leven en jij niet meer en dat doet pijn. Al vele malen probeerde ik dat wat ik voelde in woorden te vatten, gedichten leken uit het niets tevoorschijn te komen. Jij kon toveren met woorden en het lijkt alsof je me nu inspireert of op weg helpt, om net dat te verwoorden dat zo moeilijk is... dat ongekend gemis. Naast het gemis sluimert ook een gevoel van onmacht, terugkijken en telkens weer beseffen hoe jij hebt moeten lijden, hoe weinig je klaagde, hoe sterk je was.

Ik wil in woorden vatten

Het moment dat de stilte verstomt

Een zucht verwijderd

Van het 'zijn'

Ik zag met eigen ogen

Hoe lijden dan op de vlucht slaat

En hoe rust overwint

Zonder trompetgeschal

Maar zo stil

Dat zelfs het niet meer ademen

Oorverdovend wordt...

 

Ook Sam was diep geraakt door je heengaan...

Oma lief

Als ik naar de hemel kijk

Denk ik aan jou

Als de bloemen wiegen in de wind

Denk ik aan jou

Als de sterren fonkelen

Denk ik aan jou

Als ik met mama over je praat

Dan maakt dat me blij

Oma lief, je was de allerliefste oma

Voor mij!

Iemand moeten missen, dat gevoel, verweeft zich in heel je leven. Soms droom je, zo levendig, dat je bij het ontwaken denkt dat de pijn die je voelt een droom was. Soms mijmer je en haal  je herinneringen naar boven. Soms praat je tegen de persoon die je mist, hopende dat je woorden gehoord zullen worden... want is er 'iets' na de dood? Zijn de 'tekens' die je ervaart echt of is het gewoon toeval, zo ook als toen ik je mijn naam hoorde roepen.

Ik hoorde een stem

Twijfelend draaide ik me om

M'n naam, of toch niet

Het sloeg niet in als een bom

Maar een explosie van gevoelens

Maakte zich meester van mij

Er was niemand te zien

En toch hoorde ik wat jij zei

Mijn naam bleef zweven

In de lucht

Even later opnieuw

Was het een echo, of een stille zucht?

Weer zoekende ogen

Ik voelde iets branden in mijn rug

Een fractie van een seconde

Heel eventjes was je terug...

 

en dan is het  4 augustus, de nacht omhelst me en het verdriet zoekt een weg, naar buiten... We huilen om je, je te moeten missen, niet meer te kunnen horen, aanraken, zien en voelen. We diepen herinneringen aan je op, ze drijven meestal aan de oppervlakte, vaak pijnlijk van toen je zo moest lijden, de woorden niet gezegd, de stilte oorverdovend. Mooie herinneringen liggen weggeborgen op een stoffige plank, kostbaar, koesterend halen we ze boven, waardevolle momenten uit een veel te kort leven. Zo sterk als we ons toen hielden of waanden zo zwak zijn we nu, zonder jou... Ons rest een zoektocht naar de kracht die jij had.

 

Donderdag, 3 september...

Make,

Sam, Noortje en Ciana zijn alledrie weer naar school. De kleine Luca is al een flink kereltje... (ik ben er zeker van dat je ons 'volgt', maar het is toch fijn om het even tegen je te vertellen). De vakantie is omgevlogen, vaak dachten we terug aan de vakantie van verleden jaar, toen we je nog vast konden houden en stilletjes hoop bleven koesteren. Speciaal voor jou, plaats ik hier geregeld iets, ook foto's en korte tekstjes omdat ik weet dat je dat mooi vindt.   Heidi

Maandag, 28 september...

De herfst is begonnen, een tijd van stilletjes afsterven, gekleurde bladeren die zachtjes naar beneden dwarrelen, de natuur gaat rusten. Steeds opnieuw spookt er een vraag door mijn hoofd... Waar ben je?

Met gesloten ogen

Kijk je me aan

 Binnenkijken, diep in mij

Vraagt je blik me mee te gaan

 In een droomwereld

Groene velden, blauwe lucht

 Geen oorverdovende woorden

Koester ik een stille zucht

 Balancerend op de grens

Neemt je hand me mee

 Naar overal en nergens

Ik volg je, heel gedwee…

 

Dinsdag, 3 mei 2011

De lente, het seizoen van ontwaken, voelt de warme adem van de zomer. De afgelopen weken waren warm, alles lijkt sneller te groeien, kleine bloemetjes die overal opkomen zijn sneller weer weg en ook de vergeet-me-nietjes zijn al bijna uitgebloeid. Gelukkig zaaien ze zichzelf verder, zoals vroeger, in de tuin, her en der bosjes zacht blauw... je hield van die bloemetjes en van nog zoveel meer. Mij ontroeren ze dan ook, doen ze me denken aan toen jij er nog was. Soms als ik foto's maak dan zou ik willen dat je ze kon zien, er zijn er bij die zijn voor jou dus ik laat er een paar hier achter, speciaal voor jou.

 

Maandag, 8 augustus 2011

Je bent dicht bij ons...