Luc VERMEIREN

Mijn grootvader.

Pikkepappie doopte ik je. 
Pappie Luc met de stekelige baard.
Een kusje geven prikte zo.
Ik zou je er duizend geven.
Je verbaast me met de dingen die je weet.
De kritische blik heb ik van jou.
Een erg wijs man, mijn grootvader.    Met sterke waarden.
We hebben elkaar veel gemist.
Maar je bent me niet onbekend.
Mijn mama en papa en je liefste Claudine zullen de herinneringen aan jou levend houden.
Grootvader Vermeiren. Den échte.
Met respect zal ik deze naam dragen.
Met  liefde zal ik aan je blijven  denken.
Mijn Pikkepappie in de hemel, maar daar geloof je niet in.
In elk geval mijn Pikkepappie in mijn hart.

Lieve kusjes,

Marie

----------------------

Luc,

Voor je ons verlaat, wil ik nog hartelijke woorden neerpennen.
Voor jou.

Toen ik je jaren geleden leerde kennen als lief van Claudine dacht ik bij mezelf: zij wordt gelukkig met die man.

Talrijke gesprekken over even talrijke onderwerpen hebben me dichter bij jou gebracht...
Een door jou aangebrachte invalshoek heeft me dikwijls geholpen bij het nemen van beslissingen.

Mijn dank voor je luisterend oor, je begrip, je zijn, je respect.

Liefs, Flo

----------------------

Lieve broer Luc,

Dankbaar ben ik dat ik samen met jou in ons warme nest ben mogen opgroeien. Dat wij samen met jou zo vele mooie jaren hebben mogen beleven. Soms, toen we nog kinderen waren, ging dat gepaard met wat wrijvingen (teveel haantjes in hetzelfde nest, weet je nog wel?).
Jij was de eerste, de voorloper, de gids, gevolgd door de rest van ons gezin met als hekkensluitertje ons Marleen. Binnen de tijdspanne van één jaar moeten we, na onze jongste, nu ook afscheid nemen van de oudste van ons gezin en dat doet pijn.
Ik heb jouw briljante resultaten bewonderd in Sint-Barbara en aan de rechtsfaculteit. Ik  heb gezien hoe je daarna een schitterende carrière hebt uitgebouwd in de bank met een buitengewone toewijding en ernst.
Wat me echter het meest is bijgebleven, lieve Luc, is jouw gevoel voor rechtvaardigheid. Ik weet, naar buiten toe had je de reputatie streng te zijn, streng maar rechtvaardig. Wij weten wel beter. Die strengheid was gewoon jouw manier om jouw bezorgdheid te tonen voor je gezin, je familie. Wij, jouw familie, weten wel beter: warm en rechtvaardig, zo kennen we jou. Onrecht, bedrog, onderdrukking waren zaken die met jouw karakter compleet incompatibel waren.
(Jouw kritische geest en jouw zoektocht naar zingeving en spiritualiteit brachten je tot de volle beleving van de fundamentele humanitaire waarden. Door zelfkennis en meditatie ben je blijven werken aan jezelf om een beter, volwaardiger mens te worden om zo jouw steentje bij te dragen aan een harmonieuzere samenleving, te beginnen bij jouw onmiddellijke omgeving. Jouw zoektocht naar zingeving brachten je warme vriendschap die je hebt gevonden binnen jouw broederschap.)
Eén fundamentele menselijke waarde kwam voor jou op de eerste plaats en dat is de liefde. En Luc, wat heb jij liefgehad! Jouw liefde voor je vrouw, je kinderen, kleinkinderen was zó natuurlijk, onvoorwaardelijk en vanzelfsprekend. Moeke en wij uw broers en zussen, schoonbroers en schoonzussen hebben mogen delen in uw liefde. Jarenlang heb je, zoals een verantwoordelijk bankier betaamt, op een onberispelijke wijze moekes administratie en financiën beheerd. Wij zijn je daar heel dankbaar voor.
Luc, wat kon je ook genieten van het leven. O, niet van die oppervlakkige en mondaine zaken, die waren niet aan jou besteed. Maar wel de eenvoudige kleine genoegens : werken in jouw tuin toen dat nog kon, een wandeling met jouw hondje langs de dreven van De Pinte, een reisje met je vrouwtje door de wijngaarden van Frankrijk, een goed boek, een filosofisch traktaat, en vooral en de laatste tijd steeds meer, jouw klassieke muziek. Samen met je schoonbroer Henri heb je ook moeke leren genieten van de grote klassieke meesters.
Luc ik zal je missen, wij zullen je enorm missen. Je warme lach, je scherp verstand, je kurkdroge humor, wat zullen we dat missen.
Maar wanneer ik in mijn tuintje het onkruid wiet zal ik aan je denken. Wanneer ik langs de straten van De Pinte wandel zal ik aan je denken. Of wanneer ik nog eens worstel met een tekst van Spinoza, zal ik aan je denken. Want nu Luc, nu woon je in ons hart.
Toen ik jouw overlijden vernam heb ik je in stilte een goede reis gewenst, een reis naar jouw filosofische hemel. Beloofd, Luc, trouw aan jouw filosofische overtuiging ga ik een goede fles ‘Châteauneuf du Pape’ kraken en klinken op jou.
Ik hou van je, broer, en dat zal ik altijd blijven doen.

Marc

-----------------------

Dag papa,

    laat je voeren,
    laat maar alles los
     je lichaam hoeft niet meer,
    je geest mag vliegen,
    je zorgen mogen opgeborgen
    weet dat je aan alles
    wat je kon doen in dit leven
    meer dan voldeed

    Dag papa,
    Wat wou ik graag meer tijd
    om van je t houden,
    om voor je te zorgen,
    gemakkelijk hebben we het mekaar
    niet altijd gemaakt,
    maar hou ouder en wijzer we werden
    hoe vaker we mekaar
    op zeer schone wijze
    tot in de ziel hebben geraakt

    Dag papa,
    ik laat je nu los,
    ik laat je nu voeren
    in mijn gedachten naar een plek
    die je als een warm deken omhult
    vol liefde, rust en veiligheid
    Ik hou van je

Elisabeth

----------------------------

Mijn lieve papa,

Veel ga ik niet zeggen, want zoals je zelf altijd zei: “Spreken is zilver en zwijgen is goud”. Daar gaat hij weer, dacht ik toen. Hoeveel waarheid in die woorden, besef ik nu. En in zoveel andere dingen die je me meegaf en die ik mijn hele leven met me mee zal dragen:
hoe jij tot in het diepste van je vezels ontroerd kon zijn door muziek (ja, zelfs je Gregoriaanse gezangen ben ik mettertijd gaan appreciëren),
jouw ernst en bij wijze van tegengewicht jouw vreselijk schunnige moppen soms,
jouw autistische trekjes zo nu en dan (weet je nog die keer dat ik tegenover jou ben gaan zitten in de trein en dat je niet doorhad dat ik het was tot ik ‘dag papa’ zei?),
hoe jij nuchterheid en spiritualiteit wist te verzoenen (je viel wel verdacht veel in slaap tijdens je meditaties),
jouw legendarische onhandigheid (ik weet niet hoeveel keer je tegen die dampkap in de keuken gelopen bent),
je groene vingers (dankzij jou ken ik nu de Latijnse benamingen van een aardig aantal tuin- en kamerplanten),
hoe jij over de meest uiteenlopende onderwerpen altijd wel iets scheen te weten,
jouw haarscherpe analyses en talrijke excel-tabellen,
jouw principes en plichtsbewustzijn (soms tot in het absurde),
jouw liefde voor mama, …
maar bovenal hoe je ons geleerd hebt om altijd en overal trouw aan onszelf te blijven.
Mijn allereerste herinnering is er een aan jou. We zijn op vakantie aan zee, mama, jij en ik. Ik moet zo’n twee jaar zijn. Jij en ik zijn met ons tweetjes naar het strand gegaan. In mijn herinnering til jij me op en gaat heel voorzichtig het water in met mij. Het is mijn eerste kennismaking met de zee en ik ben een beetje bang. Maar jij houdt me stevig vast en zo wandel je met me verder, steeds dieper de zee in. Ik voel je grote, sterke armen rond mij en het geeft mij een onbeschrijfelijk gevoel van bescherming en geborgenheid. 
In de jaren die daarop volgden heb je mij en al je kinderen zo op vele manieren telkens weer gedragen en over de golven van het leven getild en woorden zijn simpelweg ontoereikend om te zeggen hoe dankbaar ik je hiervoor ben.
Tot het niet meer ging en wij jou stilletjes aan moesten beginnen te dragen. Ik weet dat jij het hier ontzettend moeilijk mee had – je was altijd zo’n sterke en fiere man. Maar weet dat we dit met al onze liefde voor jou gedaan hebben.
Slaap zacht, lieve papa. Laat deze aardse last maar van je schouders vallen. Het zal moeilijk zijn zonder jou, maar in mijn dromen en gedachten zijn we dichtbij elkaar, terwijl we wandelen in zee en jij me stevig in je armen houdt.

Céline

----------------------------

Liefste papa

Toen ik nog klein was was jij die grote sterke man, die voor mij zong van brand in mocum en het loze vissertje, en mij en Céline verhaaltjes voorlas van Polliet het konijn dat op wereldreis ging.
Of mij poepeklets gaf als ik te wild was en die oerlelijke lamp kapot had gemaakt. Mama was daar zo blij om.
Toen ik wat ouder werd was jij dan de man tegen wie ik me afzette, met al je principes. En je was altijd zo overtuigd van je eigen gelijk, en je werkte zoveel. Ja, we trekken wel veel op elkaar zo, jij en ik. Misschien ik wel het meeste van al je kinderen.
Maar ik ben blij dat ik voor een aantal belangrijke zaken naar jou heb geluisterd. Ik heb voor rechten gekozen, in plaats van sinologie. En ik heb geen tongpiercing laten zetten. Alleen die tatoeage, waarvan je altijd hebt gedacht dat die van henna was.
En ergens tijdens mijn studententijd, toen ik net als jij in het VRG praesidium zat en hard stuurde, vonden wij elkaar, jij en ik. In onze lange en interessante gesprekken over recht. Gesprekken die mama en Céline ongetwijfeld verveelden, maar waar Mathias, mijn lieve man, later ook aan deelnam. Of ook gesprekken over politiek, filosofie, en zoveel andere dingen. Want jij had zo'n brede interesse in de wereld. En je had zoveel liefde in jou, voor mama, voor de familie, maar ook voor vele andere mensen die je hebt geholpen met je kennis.
Maar je wereld verkleinde zich de laatste jaren stilletjes aan, ook al heb je er lang tegen gestreden. Ik was zo blij toen je nog lachte, vorig jaar op je 70e verjaardag met al je broers en zussen, toen ik je je kindertijd hielp herinneren, en  je rebelse studententijd, en hoe je nog een schip aan de ketting hebt gelegd. Of hoe je de kanonnen hebt kunnen ontvluchten in Congo.
We hebben elkaar zo graag gezien, papa. En het spijt mij en Mathias zozeer dat ons kleintje, je zevende kleinkind, je nooit zal kennen. Ik had niets liever gewenst dan dat je hem of haar nog je verhaaltjes had kunnen vertellen, nog liedjes had kunnen toezingen, of nog had kunnen decreteren dat je niet met vier op de achterbank mag "voor de verzekering". We zullen het hem/haar allemaal in jouw plaats vertellen. En  zeggen wat voor een goede man, en een fantastische papa jij wel niet was.

Dorothée

----------------------------

  Liefste papa,

Dat al jouw kinderen hier op het podium staan is niet zomaar. Al gauw waren we het er stilzwijgend over eens dat we elk iets zouden zeggen. We waren immers allen je troetelkind. Dat we verschillend zijn, hebben we aan jouw liefde nooit gemerkt.

Streng was je zeker. Echter meer dan dat was begrip de deugd die we altijd zullen meedragen. Begrip voor onze kantjes. Mijn impulsiviteit, mijn obsessies, mijn puberale uitspattingen, … Enkele jaren terug was je trots aanwezig op mijn oratie als hoogleraar. Het was een wat onverwachte koers van mijn leven. Op mijn twaalfde voorzag je immers eerder een carrière als loodgieter. Ik ben ervan overtuigd dat je even trots op mij zou zijn geweest als ik mijn eerste huis had afgeleverd.

Je zal het niet graag horen, maar je was een echte jezuïet. Als ik tegen de grenzen van je begrip aanschuurde, dan wist je dit ongemerkt te kanaliseren. Dat je me niet kon tegenhouden tegen de kernwapens in België te betogen, wist je. Daarover ging je dus niet in discussie. Wat je toen niet noemde waren je zorgen over het anarchistische milieu waarin ik vertoefde. Jouw elegante oplossing was dan maar mee te gaan. En omdat ik daardoor het genoegen had van een extra deelnemer, was het compromis dat we met Pax Christi mee zouden gaan.

Hoewel je eigenlijk bijna altijd werkte, was je er ook voor ons. Vol begrip en toewijding. Ook in je keuzes voor een nieuw leven heb je ervoor gezorgd dat wij er een plek in kregen. Je hebt ons een schitterende stiefmoeder bezorgd. Dit alles maakt dat wij ook begrip hebben voor jouw keuzes, tot de allerlaatste. Moedige keuzes, we zijn daarom blij dat we gezamenlijk afscheid hebben kunnen nemen. Een van je laatste woorden was ‘jullie zijn lief’.

We gaan je missen. In jouw strengheid was je echt echt ook heel lief. Ik weet dat je wil dat wij doorgaan met ons leven. Dat zullen we doen, want ik weet dat je daarop staat.

Papa, je bent/ was lief, in je begrip.

----------------------------

Papa,

Op 1 januari hebben wij kinderen aan jou en Claudine, en jullie aan ons, een beter 2013 gewenst dan 2012 was geweest.
Het was een mooie wens, maar diep in ons hart wisten we dat het alweer een moeilijk jaar kon worden. Noodgedwongen waren we beetje bij beetje afscheid aan het nemen.

Dat het uiteindelijk allemaal zo snel zou gaan, is voor ons allen onwezenlijk en hard om dragen. Nauwelijks een jaar na het pijnlijk afscheid van ons liefste tante, de kwispelende staart van de familie, verliezen we nu ook de wijze kop. Jij die zovelen onder ons geholpen hebt.  Door echt te luisteren, door zachte raad te geven of andere inzichten aan te reiken. Nu wij op onze beurt je zo graag terug willen helpen, kan het niet langer.  De donkere maanden zullen zwart zijn, de feesten rouw. De lente zal volgend jaar lang op zich laten wachten.

Maar we hebben elkaar om verder te vechten. Op het eind was dit leven in een aftakelend lichaam en geest voor jou te zwaar. Nooit echter heb je gezegd dat je leven niet de moeite is geweest. Integendeel, je was zo gelukkig met Claudine, dat heb je ontelbare keren herhaald en getoond. Je was fier en blij om je kinderen en klienkinderen, al hebben we het je niet altijd gemakkelijk gemaakt. Je hield van deze fantastische familie en de vele lieve vrienden, je erudiete broeders. Je kon enorm genieten van de vele kleine, gewone dingen des levens, zoals een die smakeloze rijsttaartjes waar je tot de laatste dag om vroeg.

Nog een week geleden haalden we samen herinneringen op aan je vele kleine en grote kantjes, aan je fratsen en maniakale hobbies, van tuinieren tot yoga. Alles deed je met overgave.  Toen je tot je verbazing hoorde dat ook ik tegenwoordig wat yoga-klungel, deed je spontaan en een demonstratie “yoga door de neus-ademen”, met jezelf lachend omdat het waarschijnlijk niet meer volgens de regels van de kunst was. Zo wil ik je herinneren. Je gaat weg op een moment dat lachen nog net kon tussen alle miserie door. Om zelf een dragelijker niet-bestaan te hebben en ook om ons toe te laten zonder jou maar met jou in ons hart de draad weer op te nemen wanneer we er weer klaar voor zijn.

Slaapwel papa, ik wou dat ik kon geloven dat ik ooit naast jou wakker worden zal.

Stefaan

-------------------------

Liefste Lucky,

Hier scheiden onze wegen, na een mooi parcours van 35 jaar….
Je was héél lang mijn rots in de branding, mijn steun en toeverlaat. Je gaf me zoveel liefde, in jouw sterke armen voelde ik mij veilig en geborgen. Je was rechtschapen, loyaal en plichtsbewust.
Je werkte hard om te zorgen dat ik en je 5 kinderen niets te kort kwamen. Je was een goede, soms overbezorgde, liefhebbende vader met een luisterend oor…
In de tuin werken was je grootste ontspanning, wieden en spitten, het gras maaien, en daarna het werk overschouwen op ons terras, met een frisse pint in de hand. En de yoga, die je dagelijks beoefende en waarvan je zei, als je eens een paar dagen had overgeslagen, dat je het voelde… En de klassieke muziek, waar je met zoveel plezier naar luisterde. Tot op de laatste dag legde ik je favoriete muziek op, waaronder de cellosuites van Bach…
Wat waren we gelukkig daar in De Pinte, met onze twee dochters! Konden we de klok maar terugdraaien en alles nog eens overdoen…. Onze wandelingen, hand in hand, onze uitstapjes en reisjes samen, de etentjes met onze goede vrienden. We praatten zoveel met elkaar, over van alles en nog wat. Aan tafel de zondag met de kinderen hadden we boeiende en vaak geanimeerde discussies over politiek en maatschappij. Wat zal ik dat allemaal missen…
En toen, net op het moment dat je op pensioen ging en we plannen maakten om samen nog mooie reizen te maken, sloeg het noodlot toe : Parkinson. Die lelijke slopende ziekte die je stilaan al je krachten ontnam en je geest meer en meer verwarde…
Ik hoop dat je eindelijk de rust hebt gevonden waar je zo naar verlangde.
Ik zal de draad van mijn leven weer opnemen, met de steun van je 5 prachtige kinderen. Ze hebben mij in deze somberste periode van mijn leven geweldig bijgestaan, ik ben hen daar immens dankbaar voor. Aan de kleinkinderen zal ik nog veel vertellen over hun lieve pappie. Overal zullen we jou met ons meedragen.
Vaarwel mijn liefste, voor altijd in mijn hart…
Je Claudine