Roland Cops

Schat,

Dat woord zal ik zo missen. Ik heb het in alle toonaarden van jou gehoord: lief en ook heel dikwijls
dwingend en bevelend. Alhoewel … die laatste maanden ook zoveel vragend.

Nochtans noemde je me toen we elkaar pas kenden  “mon petit chou” en in je brieven – die je toen nog schreef - “mon petit chou bien aimée”. Je sprak toen immers maar een mondje Nederlands. En dat Frans klonk toen ook zoveel romantischer.
Ik zal me altijd onze eerste ontmoeting blijven herinneren en neen, het was van mijn kant absoluut geen liefde op het eerste zicht. In godsnaam … terwijl er zoveel knappe droomprinsen in de Tempelier waren, kwamen twee Brusselaars binnen die onmiddellijk een oogje lieten vallen op mijn vriendin en mij.
Jij, Franssprekend, struise man met bril, snor en wat rossig haar koos mij uit. En dat zag ik niet zitten. Maar, ik maakte al meteen kennis met één van je karaktereigenschappen: volhouden, zelfs als het moeilijk is, toch blijven doorgaan. En ja, op Valentijnsdag – toen nog lang niet zo commercieel als nu, zeker niet in een dorp – viel er in Terhagen een heel mooi maar vooral grappig kaartje in de bus “Valentin, pour ou contre?” met daaronder de Franse woordspeling en aangepaste tekening “Je suis pour être contre”
Liet het kaartje, jouw steeds gebruikte trucjes als charmeur of de kus op de muziek “green green grass of home”  me overstag gaan ? Ik zou het niet weten. Maar een dik jaar later waren we getrouwd en sprak je al heel wat beter Nederlands. Je weet wel … “wie bij de hond slaapt …” en het was trouwens een
voorwaarde van mij om mijn man te worden.
We kregen samen 4 fantastische kinderen. Gelukkig voor mij – die wel een vijftal wilde – kwamen er eerst drie dochters zodat ik eens mijn zin kreeg en jij toch voor een volgende zwangerschap wilde gaan.
Het moest zo eens een zoon zijn.
Je ziet, af en toe je vrouw volgen, kan tot resultaat leiden. Je zoon kwam er.

Ons huwelijksbootje heeft altijd stand gehouden ook al voer het soms door woelig water. Steeds dreef het weer naar kalme zee.
Doorzetter als je was, wou je de wereld rondom naar je hand zetten. Dikwijls tegen beter weten in  je zin doordrijven.

Durver als je was, dreef je me soms tot wanhoop en toch kwam alles altijd op z’n pootjes terecht.
Altijd druk, impulsief, plannen makend, volop genietend van het leven, je zou nu het etiket ADHD opgekleefd krijgen. Ik zei soms over jou “hij is mijn vijfde kind, alleen is hij groter en dikker”.
En net als bij een lastig kind kon ik je wel achter het behang plakken.
Maar ik hield van je want je had niet alleen een ziek, maar ook een groot liefhebbend hart. Je deelde gul geschenken uit . Het cadeau waar ik in de toekomst nog heel veel van kan genieten en troost uit putten zijn de twee katten. Jij schonk ze met voorbedachten rade opdat ik me later niet alleen zou voelen.
Omdat je het geld graag liet rollen en tevens iets speciaal wilde, moesten het raskatten zijn.
Ik had nooit verwacht dat jij, kattenhater, ook blij zou zijn met hun gezelschap en dat ze zelfs op je ziekbed mochten. Misschien komt dat wel doordat katten net als jij onafhankelijk willen zijn en wel
9 levens hebben.

Niet alleen ik en de kinderen maar ook familie, vrienden en zelfs onbekenden konden op je rekenen.
Je hield steeds je gegeven woord. Ook in moeilijke omstandigheden bleef je moedig doorgaan.
Het laatste jaar was er één om u tegen te zeggen zowel voor jou als voor mij. We hebben het samen gedaan. Ik ben er fier op en gelukkig om.
Daarom breng ik dit eerbetoon aan jou. Je weet wel dat het nu niet precies mijn ding is om voor een groot publiek het woord te nemen. Kon jij hier zelf staan, je zou nogal genieten van de belangstelling en de aandacht voor je persoon.
Maar je hebt dit echt verdiend want je gaf ons bij het afscheid weer een mooi geschenk: je liet mij  en de kinderen zien dat je moedig, grappend en vooral heel liefdevol en dankbaar kunt sterven. Nu weten we wat een waardig levenseinde is.
Dat is onze grote troost en voorbeeld.

Schat, ik heb je dikwijls in een boze bui gezegd “ik wou dat ik je in een raket naar de maan kon sturen!”
Nu zou ik willen vragen “kom terug!” maar jij zou antwoorden “La force del destino “ of “C’est la vie!”

Dag schat