Jean Herkt

Uitvaartplechtigheid  Jean Herkt  door collega en goede vriend kolonel Andre Wolfs                                                      Hasselt 24.01.2012

Afscheid nemen is het moeilijkste wat bestaat in het leven en we hebben nooit geleerd om dit goed te doen. Zeker vandaag valt het me bijzonder zwaar om afscheid te nemen van een oprecht goede vriend.
Jean, lang voor we elkaar leerden kennen, hebben we, nagenoeg 70 jaar geleden, elk op onze manier de 2de wereldoorlog beleefd. Ik, als angstig kind niet bewust van  wat er  in feite gebeurde. Jij, reeds jonge man,  besefte wat er zich afspeelde. Zoals vele andere jonge mannen zag je hoe het land en zijn burgers gebukt gingen onder een meedogenloze bezetting. Dit bracht je ertoe in het verzet te treden en bij de eerste ogenblikken van de bevrijding dienst te nemen bij het leger. Je eerste stappen zette je bij het Canadees leger. Snel vervoeg je de Belgische Brigade Piron en neemt deel aan de gevechten in Nederland en Duitsland. Bij het einde van de oorlog is het voor jou  een logische stap toe te treden tot het  Regiment Commando. Vanaf hier begint je militaire loopbaan voor goed. De opleiding in de School voor Onderofficieren (ESO) te Leopoldsburg , gevolgd door je overstap naar het Regiment Parachutisten, de opleiding in Poulseur en tenslotte een prachtig geslaagde cursus als sprong- onderrichter ( dispatcher) in Schaffen. Taak die je volbracht hebt tot bij je oprust stelling.
Waren die opeenvolgende harde opleidingen toevallig ? Dat geloof ik niet. Je was vooreerst “ une force de la nature” , een natuurkracht. Het was de ontembare en onvermoeibare wilskracht, dat uitgesproken Luiks karakter “ ardent et valeureux” ( vurig en dapper) dat je zo kenmerkte. Dit heb je gans je leven met je mee gedragen en uitgestraald.  Maar onder die schijnbaar “harde schors” schuilde een innig gevoel van warme liefde voor je echtgenote Jeanne, je kinderen, schoonkinderen, klein en achterkleinkinderen. Hoe dikwijls heb je me niet gezegd : “ Ik heb het enorme geluk in mijn leven Jeanne te hebben leren kennen”.
Verklaart dit misschien ook je overgang van de Commando’s naar de Para’s? Je  verhuis van Namen naar Leopoldsburg ?
Jean, buiten de ontelbare malen dat ik tijdens het springen, je zag als dispatcher, hebben we elkaar pas goed leren kennen na mijn oprust stelling. Sindsdien , zagen we elkaar regelmatig. Bij elke ontmoeting was een terugblik naar de mooie momenten die jij en ik beleefd hadden in het Regiment Para-Commando  schering en inslag .Die eindeloze intens mooie momenten waarbij we terug droomden naar het verre verleden  koester ik nu nog en ik zal ze missen.
Een zeer ernstig ongeval heeft je op een bepaald ogenblik fysiek getekend en stilaan beroofd van je ontembare werklust en dynamisme. Dit kon je moeilijk aanvaarden en  hiertegen heb jij je tot het laatste ogenblik verzet, met  moed en waardigheid. “Never surrender”  (nooit opgeven)  is nooit meer van toepassing geweest dan in jou strijd.
Jean, het ogenblik is gekomen om afscheid te nemen, wat me met zeer veel verdriet in ons gemoed doen, maar met de troost aan een levendige en warme herinnering. Een herinnering die de tijd niet zal uitwissen, omdat het een herinnering is aan een echte vriend die in ons hart en geest voor altijd bewaard blijft. Dit is geen vaarwel maar met de woorden van Vera Lynn zeggen we je  :
“ We zullen elkaar terug zien, ik weet niet waar; ik weet niet wanneer; maar ik weet dat we elkaar zullen terugzien op een zonnige dag.”
Song  by Vera Lynn :
“ We”ll meet again, don’t know where, don’t know when; but I know we”ll meet again , some sunny day”.