Marie-Rose Morel

                               Handen

                              Gelukkig is de mens,                               

                              die tot het einde toe handen mag voelen,                               

                              die goed doen.                               

                              De hand, die met aandacht wast.                               

                              De hand, die met zorg aankleedt.                               

                              de hand, die met liefde kamt.                               

                              De hand, die met tact aanraakt.                              

                              De hand, die het hart troost.         

                              Geen mens kan leven zonder de hand, die teder is,                               

                              die behoedt, die beschermt en bemoediging uitstraalt.  

                              Tot het einde toe verlangt de mens                               

                              naar die hand, totdat  er die andere Hand is,                               

                              die alle wonden geneest,                               

                              die alle pijn heelt,                               

                              die alle tranen wist.

Lieve Marie-Rose, je bent gedragen door Frank, jouw man.

Gelukkig zijn zij die zo een man mochten kennen.

Hij, die aan jouw zijde stond toen je nog gezond was maar evenzeer en niet in het minst bij jouw lange en moeilijke ziekte.

We hebben met jou meegeleefd. Je optimisme was gewoon wonderbaarlijk te noemen, géén mens doet dit jou na.

Je was enig en uniek in je soort.

Laat nu  maar los, alles komt goed, ook met je twee prinsen. Ze hebben jouw genen. Ze zullen ook vechten.

Ooit staan we voor diezelfde poort, bij jou was het alleen iets vroeger.

Je mag daar ook gelukkig zijn.