Cecile Mellen

Wij bidden voor allen die bomma in haar geloof zijn voorgegaan naar het hemels vaderhuis.

Dat zij elkaar mogen terugvinden in de liefde van God en dat zij over ons blijven waken.

Laten wij bidden:

Pr. Heer God, gij hebt ons gemaakt, niet voor de dood

Maar om te leven naar U toe. Wees daarom barmhartig,

neem ons bij de hand en verhoor welwillend onze gebeden.

Gij die leeft en met ons blijft  tot in de eeuwen der eeuwen.

Amen.

Offergang

L. Van Beethoven – Adagio Sostenuto

P. Mascagni – Cavalleria Rusticana

Gebed over de gaven

Prefatie

Dankgebed:

Pr. Goede Vader

We horen bij elkaar opa’s, oma’s, vaders, moeders, kinderen, klein- en achterkleinkinderen.

Geschreven in uw hand trekken we voort dankbaar:

Om het water in de beek

De zon aan de hemel

De schaduw van de bomen

De kleur van de bloemen

Het zaaien en het oogsten

Want het graan groeit uit de aarde

en voedt al wie het eet als brood voor onderweg.

Bij een familie gebeurt van alles.

Soms wordt een kindje geboren

En dan is iedereen blij

Soms wordt iemand oud en gaat zij dood

En dan is iedereen stil

Het einde van het leven is het begin van de laatste tocht.

Het is geen eindpunt maar een plaats van overgang

Van wat we met Bomma samen hebben beleefd

Blijft veel in ons hart, onze ogen en onze handen.

Zoals bij de vrienden van Jezus

De avond voor zijn sterven,

Toen hij met de dood voor ogen

Zijn gebaar van leven maakte

               (er wordt rechtgestaan)

Toen sprak hij voor hen de zegenbeden, brak het brood en deelde het rond met de woorden:

“NEEMT EN EET, DIT IS MIJN LICHAAM EN MIJN LEVEN DAT VOOR U WORDT GEGEVEN.”

Dan reikte hij hen de beker aan, sprak daarover het dankgebed en zei: “DRINKT ALLEN HIERUIT, ZO WORDT MIJN BLOED EN MIJN LEVEN VOOR U GESCHONKEN, TEKEN VAN ONZE NIEUWE ALTIJDDURENDE VRIENDSCHAP. DOET GIJ OOK ZO VOOR ELKAARS GELUK, IN GEDACHTENIS AAN MIJ.”

Daarom Vader zijn wij hier samen.

A. wij danken U voor dit samenzijn want zo vertellen wij elkaar de blijde boodschap, dat Jezus leeft in ons, die hier bijeen zijn. Zo bevestigen wij, dat wij willen werken aan Zijn Rijk.

Pr. Wij vouwen onze handen en vragen U, dat de Geest van Jezus onder ons mag wonen. Open onze ogen voor de nood in de wereld. Breng alle generaties, alle volken en rassen, alle rangen en standen tesamen in uw Rijk.

A. Dan wordt de wereld gebouwd op vrijheid en liefde, bewoonbaar voor allen. Dan wordt door ons allen, samen met Jezus, alle eer gebracht aan U, tot in de eeuwen der eeuwen. Amen.

Pr. Hij is geworden: de eerste uit de doden een mens in het geven zijn leven heeft gewonnen. Een mens als God opnieuw geboren een weg tot leven voor iedereen. Om zijn Geest te ervaren wijn we hier bijeen. Wij delen zijn manier van leven als we het brood en de beker delen -zodoende- meer dan zeggend. De droefheid gaat voorbij de vreugde kan niet op en het leven is sterker dan de dood. Door hem…

Communie

J.S. Bach – Hohe Messen

R. Schumann – Träumerei

Communielied: F. Schubert – Ave Maria

Bezinning:

Lieve:  Sterf niet met mij

Als je mij nog iets wilt geven
Dan zou ik vragen
Sterf niet met mij,
omhels het leven.
Je mag bedroefd zijn
maar wanhoop niet,
verdrink niet in té groot verdriet

Cis: Als je mij nog iets wilt schenken
dan zou ik willen;
blijf toekomst zien,

blijf hoopvol denken
zodat je uitgroeit
en voluit leeft,

zodat het leven alle kansen geeft.

Slotgebed

Lied: Rob De Nijs - Zo Zal Het Zijn

Doof nu 't licht en sluit je ogen
en vergeet de strijd
jouw leven hier is omgevlogen
maar je liefde blijft.
Maar waar jij gaat zijn zon en maan gelijk
de kleinste bloem is daar als de hoogste eik
en alle koningen en kinderen zijn daar gelijk (2x).

Laat nu die laatste droom maar komen
en wees niet meer bang
jouw nacht van vrede is gekomen
na een levenlang.

En waar jij gaat daar is geen haat of pijn
het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein
zoals de zon schijnt na de regen
zo zal het zijn.

(2x)

Zoals de zon schijnt na de regen

zo zal het zijn.

En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan
wat stof is zal tot stof vergaan
en elke storm komt weer tot rust daar
zo zal het gaan.
En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou meegaan

Jouw taak op aarde is voldaan

Zoals je was in alle liefde

Zo zal je gaan (4x)

Afscheid: Thomas

Niemand weet, wat sterven eigenlijk echt is.

Niemand weet, waar de dood voor staat.

Niemand weet, wat er gebeurt als je hart stopt met slaan.

Volgens sommigen ga je naar de hemel,

anderen zeggen dat je ziel blijft voortbestaan.

Ik kom je zeker niet vertellen wat correct is,

of wie wat moet geloven.

Want iedereen verwerkt verlies anders.

sommigen huilen tranen met tuiten,

Anderen kruipen in hun schelp.

Ik mis de bomma. En ook al toon ik het misschien niet zo hard.

Ik denk er veel te vaak aan, dan goed voor me is. Ik kan het niet tegenhouden.

Ik probeer het te verwerken, te relativeren zeg maar.

Of dat goed is weet ik niet, het lijkt me wel te helpen.

Ik weet wel één ding, een heel belangrijk iets:

als je de mooie herinneringen aan de bomma koestert,

als je houdt van wat zij liefhad,

als je weet dat iedereen haar zag als een enorm sterke vrouw,

als je ziet hoe hard wij haar nu al missen,

als je lacht waarmee zij zou lachen,

en als je jezelf belooft haar nooit te vergeten,

dan zal je zien, dat ze er eigenlijk gewoon nog is…

Lied: W.A. Mozart – Andante

Afscheid: Amand

We werden als kind dikwijls opgedeeld in 2 groepen : de groten en de kleinen. Toen de groten een jaar of 10 waren, besloot ons bomma dat we moesten weten hoe mooi ons eigen landje was. België begon in Brugge. De groten gingen een dag, de kleintjes een andere. We reden er met de koets, bezochten het begijnhof. En ook het Boudewijnpark.  Daar werd een bootje voortgetrokken door een dolfijn, dat slechts 2 kinderen kon vervoeren. Beide dagen werden van alle aanwezige kinderen wel 2 van ons gekozen om mee te varen. Het was geen kwestie van geluk, het was een kwestie van strategie, een strategie om haar kleinkinderen in de schijnwerpers te plaatsen. Zij bedacht de strategie en wij voerden uit.

Ze had ook een welomlijnd idee hoe wij in de wereld moesten staan : sterk op 2 benen en zelfstandig. Samen met ons bomma zaten wij met een aantal kinderen de ganse zomer aan de kust. Een mooie tijd waar zij de prachtigste papieren bloemen maakte. Maar wat mij het meeste is bijgebleven, is dat ik als klein jongetje van haar met vijf frank alleen de Gazet mocht gaan kopen in de krantenwinkel een paar straten verderop.

Ook moesten we weten wat er allemaal in de wereld gebeurde. Rond mijn vijftiende nam ze me mee naar de Schippersstraat, omdat dit, zoals ze zei, ook deel uitmaakte van het mannelijk leven.

Zelf stond ze er : zelfstandig en plan trekkend. Toen ze al op een leeftijd was, dat velen het langzamer aan gaan doen, brachten de postzegels haar de wereld rond. Ze zat op het beruchte vliegtuig dat in Madeira neerstortte, maar stapte gelukkig uit in Lissabon. Als alleen reizend 75 plusser miste ze in Frankfurt haar avondvlucht naar Zaventem, achterblijvend op een verlaten luchthaven. Ze correspondeerde met filatelisten uit heel Europa, mensen die ze in Praag, Colmar, Napels of andere steden leerde kennen.

De laatste jaren van haar leven trok ze haar plan door ons een eigen te rol te geven : sommigen moesten de praktische zaken regelen, anderen kregen alle lichamelijke kwaaltjes te horen, nog anderen alle zaken die haar stoorden. Voor mij had ze  de makkelijkste rol weggelegd en ik wil iedereen hiervoor bedanken : ik kreeg de verhalen te horen over de leuke momenten, alle feestjes, alle vieringen, alle uitstappen. Soms namen wij haar ook mee naar een optreden. En dan straalde ze : ze hield van de muziek. Ook dat was ons bomma : genieten met volle teugen. Ze hield van feesten. We kregen haar nooit naar huis. Ze wou overal bij zijn van begin tot einde. En elk feest was of het haar feest was. Wat hat ze ervan genoten binnen 9 maanden: hetzelfde groot aantal mensen hier verzameld en daarna met de koets door de Deurne.

Ze bleef ook jong van geest door de actualiteit te volgen : als je met haar praatte was het soms over vroeger, maar ook heel dikwijls over nu. Ze kon beter met onze kinderen communiceren over eender welke sportmanifestatie dan wijzelf. Tot het einde volgde ze de Kim Clijstersen van deze wereld, tijdens de toer zag ze elke rit en was ze moe aan de meet, en na elke voetbalmatch op TV deden haar knieën pijn; zo hard sjotte ze mee. Het deed  haar dan ook gigantisch plezier dat  uiteindelijk toch haar achterkleinzonen de voetbalmicrobe hadden : als actief voetballer, of als fanatiek supporter zoals zijzelf.

Vroeger bleef ze jong doordat ze nooit thuis zat te wachten. Toen ze nog op de Ten Eekhovelei en de Bisschoppenhoflaan woonde, verschoven we de bloembak als we langs waren geweest, als bewijs dat ze weeral een bezoek had gemist. Ze had dan ook heel veel hobbies en als ze een niet meer kon uitoefenen, dan zocht ze gewoon een andere. Ik noem maar wat op : Mariabeelden maken, yoga, macramé, kantklossen, bloemschikken, potten bakken : ze deed het allemaal. Noem een vereniging en ons bomma was er bij betrokken. Van de zeescouts van haar zonen tot de vrouwenbeweging. Van organisaties op school tot kookouder in Zwitserland. Van de Robert Stolz vereniging tot de Fredegandus-gezellen. Dikwijls ook in een actieve rol, en zelfs als bestuurslid. Vooral dan in de filatelie.

Mijn mooiste herinneringen liggen ook daar. Zoals twintig jaar geleden, toen we haar vele postzegelverzamelingen uitwerkten, tot ’s avonds laat, totdat zij zei : “jongen, het is nu echt goed.”  En ik : “nee Bomma, we gaan voor goud, je gaat internationaal scoren.” Dat ze toen al ver in de zeventig was, ontging me volkomen. Ons Bomma was eeuwig jong. Toen ik de eerste stappen zette in het besturen van een vereniging, was zij de persoon met wie ik al de obstakels besprak die ik op mijn weg tegenkwam. En zij sprak over dezelfde obstakels op haar weg, en hoe ze die oploste. Toen ze, nog maar een paar jaar geleden, persé aan de kassa wilde zitten tijdens een of andere zwemwedstrijd, en ze tegelijkertijd de wafelbak controleerde,  zag ik ze opnieuw zoals vroeger : tijdens een of andere postzegeltentoonstelling of voortverkoop, achter de kassa, maar ondertussen de zaken dirigerend.

In deze tijd, waar weinigen zich geroepen voelen om zich belangloos in te zetten, zijn er weinige families te vinden met zo’n  hoog percentage aan vrijwilligers, als de onze; Lesgevers of bestuurders in jeugd, sport-, ouder-, natuur, muziek. Gepensioneerden of andere verenigingen : in het nageslacht van Cecile vind je ze allemaal. Bijna allemaal zetten we ons wel ergens in. Net zoals ons bomma voelen we ons geroepen. Onze bomma leeft voort, niet alleen in onze gedachten, maar ook in ons eigen handelen; meer dan ze waarschijnlijk zelf ooit gedacht heeft, meer dan we onszelf zullen toegeven.

Merci, Bomma voor alle jaren.

Slotlied: Robert Stolz – Auf der Heide Blüh’n die letzten Rosen

Verzonken is de lentetijd

Geen vogel zingt in ’t lindenbos

De wereld verliest haar bloemenkleed

En snel zal ’t winter zijn

Verlaten is de vlierstruik

Waar ik ooit heb gekust

Er bleef een geur

Die zoals een ademtocht

Uit verre tijden is

(refrein)

Op de heide bloeien de laatste rozen

Bruine bladeren vallen als modder van de boom

En de herfstwind kust de herfstkrokussen

Met de zomer vervliegt menig jeugddroom

Zou zij nog eenmaal de jongeman mogen kussen

Zou zij nog van de liefde mogen dromen en van ‘t geluk

Op de heide bloeien de laatste rozen

Ach, de zoete jeugd keert nooit terug

Zoete jeugd, Zoete jeugd

Kom toch nog eenmaal naar mij terug

Nog altijd hoor ik dat lied

Dat eens de nachtegaal ons toezong

Als ook mijn hart

Zoals eens weer gloeit

Wordt het afscheid mij zo zwaar

Als ik mezelf ook troosten kan

Met lachen en humor

Uit mijn oog ontsnapt gans zacht

Een klein traantje

(refrein)

De familie dankt u van harte voor uw aanwezigheid, uw gebed en uw medeleven.

Liefste bomma,

als liefde een weg kon bouwen en rust een brug,

dan klom ik naar de hemel en haalde ik je terug.

Sofie

Vandaag wil ik geloven dat de hemel bestaat en dat de Bomma er ondertussen na een korte reis reeds is aangekomen. Misschien is ze eindelijk herenigd met haar man die ze zolang niet gezien heeft. Wat hebben ze elkaar veel te vertellen. Dan zal ze zeker vertellen over ons, de familie die zo belangrijk voor haar was. Ook oude vrienden en bekenden zal ze terugzien. En de Pruts. Ondertussen zal ze er wel haar stekje gevonden hebben, daar ben ik gerust in. Ze zal haar mannetje wel staan. Ze heeft zeker een mooi plekje uitgezocht ergens in het groen tussen planten en bloemen. In de natuur, misschien wel in de bergen of aan zee. Eindelijk nog eens buiten, een frisse neus halen. En ze zal zich omringen met alles waar ze zo van hield: mooie dingen, muziek, postzegels. Het zal er gezellig zijn.  Misschien heeft  ze geen last meer van haar lichamelijke kwalen en kan ze terug met haar handen werken, naaien, knutselen, schrijven, kleien of zelfs piano spelen ..

Ik weet het niet maar zo wil ik het me voorstellen…

Bedankt, Bomma, voor wie je was voor ons!

Geerte

Bomma Cecile,

Was goedgemutst,

Was vrolijk,

Was vriendelijk,

Was geëngageerd,

Was  liefdevol,

En zo veel meer,

Dit alles altijd en overal

Lukas