Luc RAVIER

Het is al bijna een jaar geleden, dat plots alles even stil stond en de ongeloof van dat jij er niet meer bent nu eindelijk begint te dagen.  Ook nu weer zijn we in het buitenland en doet het nog altijd pijn te beseffen dat ik je niet meer kan spreken, niet meer kan voelen, ruiken en omhelzen.  Konden we nog maar even bij elkaar zijn, ik moest nog zoveel aan je vertellen, vragen en samen lachen.  Papa, elke dag leef je nog, omdat wij allemaal nog zoveel aan je denken, over je spreken en je graag zien, altijd.  Waar je ook mag zijn, we houden van je. Liefs