Paula Fierens

Het leven van mama is, zoals bij vele vrouwen, er één van goede en kwade jaren geweest.

 Haar kinderjaren werden vlug verstoord door de gruwelen van wereldoorlog II  die ze heeft meegemaakt in het ouderhuis “De Wijndruif”,waar soms Engelse en Belgische soldaten inkwartierden. Bijna werden - zij en haar jongere broer - het slachtoffer van vuurgevechten tussen Duitse en geallieerde soldaten toen een buurman hen toeriep om in de greppel te duiken.

Toen ze in 1949 huwde met papa scheen een gelukkige periode aangebroken.Samen runden ze de afspanning “De Wijndruif” en stichtten ze samen de bierhandel Esselens-Fierens.

In 1958 verhuisden wij van “De Wijndruif” naar onze nieuwe woning met ruime stapelplaatsen een beetje verder op de Gentse Steenweg. In die periode droegen zij enorm bij tot het sociaal leven in de parochie. Zij organiseerden allerlei volksspelen tijdens de kermissen en lieten een elektronisch orkest aanrukken dat in de stapelplaats werd. Zij organiseerden ook regelmatig uitstapjes met de geburen en vrienden, en met de spaarclub de “pottekensclub” die ze hadden opgericht.

Op 14 juni 1964 sloeg het noodlot toe. Papa overleed onverwacht in zijn slaap. Dit overlijden heeft haar enorm pijn gedaan. Zij vertelde dat het in die tijd niet de gewoonte was dat de vrouw van de overledene mee naar de begrafenisdienst ging. Toen de begrafenisstoet voorbijtrok, heeft zij vanuit het dakvenster een luide gil gegeven van verdriet en onmacht.

Maar moedig en groots als ze was, heeft ze dit kunnen verwerken met de hulp van papa’s boezemvriend Léon Van Dooren, onze hoofdvoogd. Zij stond voor de moeilijke keuze: of de zaak verderzetten of in dienstverband gaan werken. Zij koos ervoor om, wat ze samen met papa gesticht had, niet verloren te laten gaan. Als vrouw alleen heeft ze de zaak verder uitgebouwd. Zij volgde cursussen doorschrijfboekhouding en moest zich ook de BTW - die toen werd ingevoerd - eigen maken. Zeer regelmatig zat zij op zondag in haar bureau de administratie bij te werken. En toch vond zij nog de tijd om ons een schitterde opvoeding te geven en - mede door de omstandigheden - veel zelfstandigheid.

Nadat ze de zaak had overgedragen aan mijn broer, bleef ze nog regelmatig overdag het café “De Wijndruif” openhouden. Zij genoot ervan om haar lijfspreuk toe te passen: ten dienste staan van de mens en dankbaar zijn. Dit heeft ze heel haar leven toegepast, zowel op professioneel als op privévlak.

Mama kon ook altijd terugvallen op haar vele nichtjes. Zij hadden de mooie gewoonte om - op zeer regelmatige basis - samen te komen, op stap te gaan, eens lekker te gaan eten;evenwel zonder de echtgenoten. Op zaterdag kwamen de vriendinnen wekelijks samen om te kaarten, te rummikuppen of met de fiets erop uit te trekken. Ook leerde zij op latere leeftijd zwemmen en nam ze deel aan turnlessen in Asse en Krokegem. Uit al deze samenkomsten putte mama altijd veel moed.

Ook haar rol van grootmoeder heeft ze altijd zeer ter harte genomen. Zij sprong zeer regelmatig in om Véronique en Karel van en naar school te brengen als dat nodig was, hen van de naschoolse activiteiten af te halen en op te vangen bij onvoorziene omstandigheden.

Zij was niet alleen een moedige vrouw maar bovendien ook een zeer sociale vrouw. Zij heeft ons meter thuis verzorgd tot ze er medisch thuis niet meer kon verzorgd worden. Mieke, onze buurvrouw, heeft zij zolang mogelijk verzorgd en voor haar eten gemaakt zodat ook zij zolang mogelijk in haar eigen huis kon blijven. Haar zieke broer heeft ze de laatste 3 maanden van zijn leven in haar huis opgenomen en verzorgd tot ook hij medisch niet meer in huis kon verzorgd worden. Zij schrok er niet voor terug om met meter (met rolstoel), Mieke en de 2 kleinkinderen voor meerdere dagen naar zee te trekken. Daar hebben de kleinkinderen de zeemicrobe opgedaan.

Zowat 30 jaar geleden moest zij een nieuwe tegenslag verwerken. Zij had de ziekte van Ménière. Zij kreeg meer en meer aanvallen waarbij ze kotsmisselijk werd. Bij elke aanval ging er telkens een stukje gehoor verloren. Met de wilskracht - haar eigen - trok ze op latere leeftijd naar het revalidatiecentrum in Gent om cursussen spraakafzien te volgen. Mama luisterde vroeger graag naar muziek. De nieuwjaarsconcerten op TV en de concerten van het koor Cantate Domino uit Aalst - waar Karel deel van uitmaakte - wou ze voor geen geld van de wereld missen. Door haar gehoorverlies werd dit niet meer mogelijk. Het gehoorverlies werd steeds groter zodat de communicatie steeds moeilijker werd en waardoor ze ook een beetje geïsoleerd geraakte.

In 2001 werd zij opgenomen in het ziekenhuis met nierproblemen, een jaar later voor een hartinfarct. Ook hier kwam “de sterke vrouw” terug. Begin vorig jaar werd Alzheimer vastgesteld en verhuisde zij naar het woon- en zorgcentrum” Hof Ter Waarbeek” waar zij met goede zorgen werd omringd. Maar ook hier wou ze nog altijd de dienende rol spelen: als er medebewoners niet goed meer weg konden, was ze er als eerste bij om hen te helpen. Haar dankbaarheid tegenover al het personeel voor elke hulp, attentie die men aanbood was zeer groot. Stilletjesaan verdween de dynamiek. Op 28 september werd zij in het O.L.V-ziekenhuis van de Campus Asse opgenomen met longontsteking en werd zij op de palliatieve afdeling met heel veel zorg en liefde begeleid.

 Clothilleken en Agnesken, Florent en Lisa zullen wat verloren lopen nu ze hun bezoekjes aan mama niet meer kunnen brengen.

 Mama, ons heb je doorgegeven wat je hebt gekregen.

Wij dragen verder wat jij ons hebt gegeven.