René Raymaekers

80 jaar – het zou een feest worden. De zaal was gevraagd, de menu doorgenomen, de lijst van de genodigden en de uitnodigingen waren klaar. Je verheugde je erop.

Het mocht niet meer zijn. Iemand hierboven knipte het touwtje door, … heel plots …

Het hart fladderde nog wat na … als een verdwaalde vlinder …. En gaf het op.

 

Toen je jong was bruiste je van leven. Klein van gestalte, maar groot en dapper in het dagelijks bestaan. Je hebt gewerkt als een paard, in een moeilijke stiel, … plakker. Je kwam ’s avonds thuis, moe maar goed gezind alhoewel je handen stijf stonden, vol kloven van de kalk, omwikkeld met toile om te verhinderen dat ze bloedden. Je viel oververmoeid in slaap op de zetel, maar was er ’s morgens weer als eerste bij om opnieuw een dag te gaan kloppen, zelfs in het weekend.

Je zorg voor je gezin kwam altijd op de eerste plaats. Jij nam je verantwoordelijkheden heel serieus. Je vrouw hoefde niet te gaan werken, je kinderen moesten kunnen studeren zodat zij het beter zouden hebben dan jij.

Alleen de zondag kon je een beetje echt leven. ’s Morgens naar de eerste mis, een bezoekje aan je ouders en na de middag naar de voetbal in Sint-Truiden … jarenlang een vast ritueel. En ’s maandagsmorgens weer opnieuw in den haam.

Af en toe een uitje zoals een bal van de KWB - je kon walsen als de beste - eens een dagreisje met de bus, een uitstapje naar Lourdes, dat is het enige wat jij voor jezelf gewenst hebt. Er was de hoop op je pensioen, want dan zouden jij en Ma het er ook eens van gaan nemen …. Maar Ma werd ziek en je kreeg er opnieuw een zorg bij.

En je hebt fantastisch goed voor Ma gezorgd. Je was de hulp in het huishouden, de verpleegster, haar maatje, bijna 50 jaar lang. Je was er altijd als zij je nodig had en voor jezelf stelde je geen eisen.

Zorgen voor, was voor jou een tweede natuur. Je gezin kwam op de eerste plaats. Je tuin met groenten en bloemen mocht gezien worden. Je serre met sla en tomaatjes was je stokpaardje. Poezen en vogels uit de buurt werden aangehaald en aten praktisch uit je hand.

Je was een geweldige vader, een fantastische bompa en een geduldige bompa koek.

Je was trots op je kinderen, fier op je kleinkinderen en gelukkig met je achterkleinkind.

Je hebt een kleindochter naar het kerkhof gedragen en gelukkig maar, een andere kleindochter zien trouwen. Jij was gelukkig als wij het goed hadden en fier op wat je bereikt had in jouw zorg voor ons.

Nadat Ma gestorven was hebben wij jou zien ineenschrompelen tot een schaduw van jezelf. Je miste haar te erg. Haar foto is steeds op de tafel blijven staan zodat je haar kon zien en je met haar kon praten zoals voorheen.

We hebben geprobeerd je op te vangen en je een gelukkige oude dag te bezorgen en dat apprecieerde je heel erg. Maar je kon Ma niet vergeten. Zij was jouw grote liefde.

Je bent nu naar haar toe gegaan en kijkt van hierboven samen met Ma en Isabelle op ons neer. Je ziet ons verdriet maar weet dat wij ook gelukkig zijn in het besef dat jij na een lang en vruchtbaar leven eindelijk rust gevonden hebt en ook gelukkig bent.

Bedankt Pa, van harte, voor alles. We zullen je heel erg missen. Rust nu maar.