Omer Wielfaert

Vader,

De meesten onder ons kennen jou al lang, zoniet heel lang... De jongsten onder ons kennen jou eigenlijk pas van sinds ze zelf op de wereld gekomen zijn en weten niet echt wat je zoal hebt gedaan in je leven. Het past hier om daar toch even bij stil te staan.

Jij stamt nog uit de tijd dat werken voor de kost al begon bij het einde van de lagere school. Geboren in Dentergem als jongste van een nest van acht liep je school in de toenmalige “veldschool”. Na schooltijd ging je, zoals dat toen heette,  de “koeien gaan wachten”. Je eerste job was meehelpen met je vader om de “gazet” rond te delen, die heette toen nog “De Landwacht”. Ook heb je dikwijls bij je broer Georges meegeholpen in zijn bakkerij in de Nieuwstraat hier in Tielt en tussendoor werkte je ook nog voor het bedrijf Schouppe in de Bedevaartstraat. Nadien werkte je voor de firma De Brauwer waar je vervoer deed naar het slachthuis. Uiteindelijk belandde je dan bij Latexco waar je ook lange tijd in de produktie werkzaam was. Je laatste werkgever was de firma Bekaert in Aalter waar je eerst in de produktieploegen werkte en later in het magazijn.

Tussen dit alles door vond je nog de tijd om met ons moeder te vrijen, te trouwen en in de Bedevaartstraat voor een vierkoppig nageslacht te zorgen. In de Deken Demolstraat is ons jongste broer ons later komen vervoegen. Dit alles om maar te zeggen dat je eigenlijk nooit een mens geweest bent die veel of lang kon stil zitten!

Op je zesenvijftigste had je de mogelijkheid om met brugpensioen te gaan en daar heb je gretig gebruik van gemaakt: een nieuw leven kon beginnen.

Je grote hobby, het kweken van vogels, kon nu volop beoefend worden en dat werd zichtbaar in het aantal vogels dat in je volière vrolijk kwetterde. De volière zelf diende ook regelmatig uitgebreid en gemoderniseerd te worden. De verkoop van je zelfgekweekte jongen leverde je dan ook regelmatig een mooie cent op en daar was je heel fier over. Urenlang kon je bezig zijn om die beestjes te verzorgen. Kilometers heb je met je fiets rondgezworven in en rond Tielt om de beste rozebottels te gaan zoeken die je vogels zo lekker vonden en om de juiste wilgentakjes te vinden die ze konden afpellen om hun nestje te maken.

Intussen waren ook al enkele schoondochters en schoonzoons de familie komen versterken en dienden er her en der karweitjes, klusjes of zelfs grotere werken uitgevoerd te worden. Steeds was je paraat en van de partij met raad en daad. Toen mijn broer en ik nog in Duitsland woonden ben je ginder zelfs ons appartement komen schilderen  en behangen!

Naarmate de jaren vorderden kwamen ook de kleinkinderen de familie vergroten en daar was jij uitermate trots op. “Pépé” zijn, dat ging je heel goed af! “Pépé” wist altijd wel raad met een lekke fietsband of een gebroken ketting. Met alle kleine technische problemen kon men bij je terecht: je vond steeds wel een oplossing. En als de oplossing nog niet bestond dan vond jij ze zelf wel uit. Voor de kleinkinderen was Pépé niet enkel “pépé” maar ook een dikke vriend waarmee ze goed konden lachen en plezier maken.

Met je fiets kon men je ook overal tegenkomen, zowel in de stad als op de buiten. In alles was je geïnteresseerd. Overal waar er gewerkt werd bleef je kijken en wist je nadien precies te vertellen wat er gedaan werd en hoe het evolueerde. Hoewel ik al jaren niet meer in Tielt woon wist ik van jou precies wat er hier allemaal gebeurde! Toen de markt hier in Tielt volledig open lag gaf je mij daar een rondleiding, precies of je was de aannemer zelf. Elke week las je trouw de Weekbode en zeer regelmatig ging je in de bibliotheek de kranten gaan uitpluizen. Enkele jaren geleden nog hielp je tijdens het seizoen ook heel graag mee bij het plukken van fruit. Zoals ik al zei, veel of lang stilzitten was niets voor jou.

Naarmate de jaren nog wat meer vorderden kwam er ook wat sleet op je lichaam maar ondanks een viertal operaties bleef je de vitale en actieve pépé zoals we je kenden. Doch stilaan kwam er ook wat sleet op je geest zoals bij iedere bejaarde mens. Je vergat al eens iets, legde al eens iets verkeerd of kwam al eens met de verkeerde boodschappen thuis. Op zich allemaal niet erg maar je voelde zeer goed aan dat de dingen niet meer liepen zoals je dat wilde. Toen de dokter in november vorig jaar zei dat je als gevolg van medicatie eigenlijk niet meer met de auto mocht rijden werd je vrijheid wel een stukje ingeperkt. Niet dat je nog veel met de auto reed, maar alleen al het gevoel dat het niet meer mocht...

Je ging ’s avonds graag vroeg slapen en ik denk dat je daarbij ook veel lag na te denken. Ik denk ook dat je tijdens één van die momenten een beslissing genomen hebt. Een beslissing die je alleen wilde nemen, zonder overleg met wie dan ook. Ik denk dat je je voorgenomen had om ons moeder en ons niet tot last te worden en dat je wou eindigen in schoonheid. We moeten ons bij die beslissing neerleggen, hoe pijnlijk ze ook is. Je was zeker dat je kinderen goed voor moeder gingen zorgen, net zoals zij al die jaren zo goed voor jou en ons gezin gezorgd heeft.

Vader, wij beloofden dat we goed voor moeder zouden zorgen, maar ook dat heeft niet lang mogen duren... Op 3 juni hebben we Ma ook uit handen moeten geven, nog geen drie maanden na jou....

Bedankt Pa voor alles wat je voor moeder en voor ons hebt gedaan. Bedankt!

We zijn fier dat we jouw kinderen mochten zijn en trots dat jij onze Pa was! We zullen je heel hard missen!

Het ga je goed Pa!