Luc Van Bouchaute

Op 25 februari 2010 is voor ons het leven stil blijven staan

En hebben wij de seconden, minuten en  uren aan ons voorbij laten gaan.

Het leven loopt door, terwijl voor ons de tijd stil staat,

De tijd is voor ons nu even geen maat.

Alles gaat weer zijn gewone gang, dat gaat akelig snel

Dat maakt ons bang.

Bang dat het overlijden van Luc wordt vergeten

Bang dat mensen niet van je willen weten.

 

Op de vraag hoe het met me gaat, kan ik eigenlijk geen antwoord geven

Het enige dat past: ik probeer te overleven.

Vaak heb ik het gevoel te verdrinken in een woeste zee,

Soms is die kalm en dein ik mee.

Op sommige momenten wil ik je verdriet echt voelen,

Zodat je hoopt deze pijn met tranen weg te kunnen spoelen.

Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn,

Je moet leren omgaan met deze pijn.

In al deze onzekerheid is er een ding dat wij zeker weten

Wij zullen onze lieve dierbare Daddy echt nooit vergeten.