Germaine Dewilde

Vooral de laatste dagen
van haar leven,
was het moeilijk om aan te zien
om iemand zo hard te zien vechten
voor hooguit 2 dagen nog misschien
wat was het moeilijk om te weten
en je tegelijkertijd
weer af te vragen
een lange tijd vol onzekerheid
nog hoeveel uren? Hoeveel dagen?

en dan zit ik weer aan haar bed,
een stilte..
mijn gevoel niet uit te leggen
waarom is praten toch
moeilijk ineens
terwijl ik nog zoveel
had willen zeggen
ze is er nog steeds,
maar lijkt zo ver weg
ik zit zwijgend naast haar
en kijkt nog een keer
ik zeg nog wat woordjes
en geeft haar een kus
ik sta op,
kijk en ga dan weer
voordat ik ga
draai ik nog een keer om
een stralende glimlach
staat op haar gezicht
lieve ogen kijken je aan
ik lach, en haar ogen gaan dicht

vragen malen door mijn hoofd
beelden flisten zonder doel
mooie herinneringen komen op
en ineens weer dat vreemde gevoel

ik ga haar kamer binnen,
weer die stilte
ik geef haar een kusje op haar wang
plots weer die tranen in mijn ogen
oh, oma ik ben zo bang
ik pakt haar vertrouwe warme hand
en voelt het bloed stromen
en dan hoor je haar zachtjes zeggen
stil maar kindje, het komt wel goed

overal neem ik deze gedachten mee
tot dat ik hoor dat ze
op weg is naar boven
op weg naar de hemel, naar God
maar ik kan het nog
steeds niet geloven
dat is niet waar,
waarom zeg je dat,
dat doe je me toch niet aan
tot dat ik van meerdere mensen hoor
dat ze echt is gegaan

vanaf dat moment
stortte mijn wereld in
mensen steunen,
maar het helpt niet,
niks helpt,
alles is alleen maar leegte
ik voelde alleen nog
maar groot verdriet

en dan zie ik haar weer in haar bed
de tranen stromen over me gezicht
ik kijk, nog wel die glimlach
om haar mond
maar dit keer met haar ogen dicht
ik leg mijn hand weer op de hare
maar ik voel niet meer
dat stromende bloed
toch, in gedachten,
hoor ik haar weer zeggen
stil maar kindje,
het komt wel goed.