Eric Hebben

Papa,

 

De wereld is hard,

Een plaats waar je niet altijd kunt winnen

Maar dat wisten we al

Zonder jou

Wordt het een wereld waarin we niet weten hoe te bestaan

 

We klampen ons vast

Aan de herinneringen van toen

De knipoog

Van achter je trompet

De glimlach

Bij die verhalen van vroeger

Die je pijn verzachtten

En eeuwig leken te blijven bestaan

 

Herinneringen

Aan hoe het was

En tevens

hoe het nooit meer zou zijn

 

Het besef

dat je onmenselijk hard gevochten hebt

En dat

 – als het gekunnen had–

je was blijven vechten

Want door die liefde

 – niet van geven of nemen

Maar door die liefde

 –  die gewoonweg ‘is’

Had je de strijd nooit opgegeven

 

Maar

Je lichaam was een verrader

Een spelbreker

Het kankerde de vader weg

die we altijd hadden gekend

Als een winnaar bleef je strijden

Maar je ziekte verklaarde je de verliezer

Meedogenloos

 

Maar net zoals jij zo hard hebt gevochten

Zullen wij blijven verder gaan

In die wereld waar je niet altijd kan winnen

Om jou trots te maken

Om in onze gedachten

Jouw glimlach opnieuw te zien verschijnen

Om jou te tonen

Hoe belangrijk je voor ons bent

En altijd zal blijven

 

Een wereld zonder jou

Ondenkbaar

Tevens onwaarachtig

Want in onze wereld

Blijf je bestaan

Eeuwig als een winnaar

Gewoonweg

Voor altijd