Albert Kempeneers

Liefste bon ,

Elke dag wordt het gemis groter , Nu pas besef ik dat je een enorme invloed op me had. Bij elke beslissing die ik neem denk ik eventjes , Gho zou bon dit wel goed vinden , Zou hij het ook op deze manier gedaan hebben? Wie zal mij nu zeggen dat ik een sjaal in m'n nek moet dragen. Ik hoor het je nog zo zeggen , telkens wanneer ik binnenkwam en zei dag me bonke , je warme woorde die  'Dag m'n schat' zeiden. Nooit heb ik je boos gezien , nooit heb ik je triest gezien. Altijd was je er voor mama en tia , tabetty , taki en al je kleinkindereni. Ik zie je gezicht nog voor me , alsof het gister was dat ik je voor het laatst de maat zag aangeve met je voet. Elke middag kwam je me van school halen in de lagere school. En in het zesde leerjaar mocht ik eindelijk zelf eens te voet naar huis komen. En toch zag ik je dan van ver op de hoek staan om me in de gaten te houden. Of wanneer ik met de fiets naar huis ging ; Moet ik je niet brengen? Bellen als je thuis bent eh. En dan als ik het vergeten was belde jij wel. Als mijn verjaardag dan naderde vroeg je steeds ; En hoe oud word je nu? En wanneer verjaar je precies? Nu heb ik het gevoel dat ik nooit genoeg voor je gedaan heb. Dat ik niet vaak genoeg heb gezegd dat je echt wel veel voor me betekent hebt en dat ik je heel erg graag zie. Vroeger heb ik me voorgenomen dat de man met wie ik later trouw op mijne bon lijken moet ! Als ik op bezoek zat en je dan daar in de zetel zag zitten hoefde je niet veel te zeggen. Jouw blik vertelde meestal meer dan 1000 woorden. Aan die blik kon ik zien dat je trots op me was. Nog geen 2 maanden geleden waren we nog samen aan het luisteren naar het plaatje 'bij ons in de jordaan' en nu , als ik aan die momenten terug denk. Word ik toch nog een beetje gelukkig.

Lieve bon , ik ben blij dat ik er nog bij kon zijn in je laatste momenten.Ik hoor het je nog zo zeggen ; Marijke je moet me een ding beloven , Je mag me nooit vergeten. Toen op dat moment heb je me heel erg geraakt. Maar bon , weet dat ik je nooit zal vergeten !

Marijke