Andreas Godfroid

Andreas Godfroid liet ons het verhaal van zijn leven na als een onuitgegeven manuscript. Zes maanden na zijn heengaan, dag op dag, verschijnt zijn boek. De informatie om het te bestellen kan worden geraadpleegd in de tab "Foto's" van deze pagina.

Voorwoord

Opgegroeid in een kroostrijk en kansarm gezin vat de jonge Andreas Godfroid in het naoorlogse België met gretigheid een loopbaan aan op de onderste sport van de maatschappelijke ladder. Hij kon toen niet vermoeden hoe ver zijn ambities en zijn inzet hem uiteindelijk zouden brengen.

In zijn eigen woorden vertelt hij ons in het eerste deel van dit boek zijn leven, zoals hij dat ook bij leven zo graag deed. Wie hem heeft gekend zal zijn stijl herkennen. Zijn verhaal spreekt voor zich, het getuigt van een enorme levenskracht, je voelt heel goed hoe graag hij heeft geleefd.

In al zijn bescheidenheid heeft hij in zijn levensverhaal één facet van zijn persoonlijkheid onderbelicht: zijn onkreukbaarheid. Wie zijn vertrouwen genoot, zal zich nog wel dat soort verhalen herinneren: hoe mensen hem soms geld boden, of partijpolitieke banden inriepen voor het verkrijgen van gunsten waar hij toegang toe kon geven. Nooit kwam hij zelfs maar in de verleiding  om hierop in te gaan. Voor hem gold maar één richtsnoer: vooruitkomen in het leven doe je uitsluitend op basis van eigen verdiensten.

Het is bijzonder ironisch dat uitgerekend hij na een onberispelijke staat van dienst aan de gemeenschap van 48,5 jaren in de gevangenis belandt op basis van compleet valse beschuldigingen door een zwaar sjoemelende ambtenaar. Groter onrecht was voor hem niet denkbaar. Zijn diepe verontwaardiging  over de goedgelovigheid van het gerecht en over de vuile rol van de media snijden dan ook terecht vlijmscherp doorheen de pagina’s van deel twee en drie van dit boek.

Dertig slopende maanden na zijn onterechte voorhechtenis wordt zijn juridische lijdensweg uiteindelijk op 8 november 2000 afgerond met een tweede vrijspraak door het Hof van Beroep. Dat het nog tien jaar heeft geduurd vooraleer dit boek werd uitgegeven, heeft alles te maken met een geding, door hemzelf ingeleid in juli 2001, met als hoofddoel morele genoegdoening te krijgen van de twee mensen die jarenlang ongegronde verdachtmakingen aan zijn  adres hebben geuit, en als nevendoel de hoog opgelopen gerechtskosten (10.411 €) terug te vorderen en een schadevergoeding voor aantasting van eer en goede naam te verkrijgen. Het verschijnen van zijn boek mocht in geen geval de rechtsgang hinderen.  Hij wou absoluut eerst de uitspraak van de rechtbank afwachten.

De rechtbank van eerste aanleg te Brussel had uiteindelijk de pleidooien in deze zaak vastgelegd op 4 februari 2010. Maar het lot zou er anders over beslissen...

Op 10 juli 2009 wordt Andreas Godfroid opgenomen in het ziekenhuis voor de behandeling van een indalende niersteen.  Die nacht loopt hij een zware bloedvergiftiging op, en wordt in een kunstmatige coma gebracht om zijn genezingskansen te verhogen. Een plotse longontsteking is hem evenwel fataal geworden op 18 augustus 2009.

Het is bijzonder jammer dat hij zijn boek niet meer in eigen handen kan houden. “Weet je”, zei hij enige tijd terug nog, “ik ben mijn belagers toch voor één ding dankbaar: door hen heb ik het idee opgevat om me zelf persoonlijk te richten tot de generaties die na mij komen, en die zich mogelijk zullen afvragen wat voor iemand ik ben geweest. Ik kan hen via mijn boek mijn verhaal zelf vertellen. En ik hoop dat ze dat zullen weten te waarderen”.

Pa, Papoe, Toutie, je had gelijk, je boek is nu één van de vele manieren waarop je voor altijd bij ons zal blijven. Maar het is wel een hele bijzondere geworden, de bijzondere man die je voor ons bent geweest waardig.

Moge je rusten in vrede, die vrede die je de laatste 12 jaren van je leven ontzegd is gebleven.