Georges Stas

Peet is er niet meer.

Heel plots is hij van ons weggegaan. Als een vlam die nog even flakkert en dan gedoofd wordt door de wind.

De ene dag was hij er nog en had hij nog allerlei plannen en plots was hij weg.

Wij hadden hem nog zoveel te vragen en te vertellen.

Hij was een man van weinig woorden, een beer van een vent, hij stond met beide voeten stevig op de grond.  

Toch kon dat ondenkbare gebeuren, waardoor hij van ons is weggenomen.

We dachten dat hij honderd jaar zou worden en dat we nog alle tijd hadden om met hem te praten.

Er was ook nog zoveel om te zeggen.

We hebben het nog geprobeerd terwijl hij daar lag in het ziekenhuis, maar we weten niet of hij ons wel heeft gehoord.

Die woorden blijven in ons hart bewaard, samen met alle herinneringen aan hem.

De laatste dagen was de ganse familie bij hem in het ziekenhuis om hem met liefde en tederheid te verzorgen en te steunen in zijn laatste uren.

Peet hield van zijn tuin, van wandelen en fietsen, maar meer nog van oma en de kinderen en van ons, zijn kleinkinderen.

Zopas heeft hij nog zijn eerste achterkleinkind in zijn armen kunnen houden.

Dat kleine bundeltje dat in die grote, eeltige handen lag, zo een vertederend beeld. Dat zijn onze mooiste herinneringen aan hem.

Peet we zullen je nooit vergeten, je blijft voor altijd in ons hart en in onze gedachten.