Ivo JACQUEMAIN

God, als ik dan toch sterven moet, zeg dan aan mijn goede vrienden, dat men om mij niet treuren moet, zeg hen God dat de dood geen einde is, maar slechts een nieuw begin. Zeg hen God hoe goed het bij U is, geef hun leven zonder mij even veel zin, en God, ik weet wel, ze zullen toch huilen, net zoals ik dat zo vaak voordien deed. Maar geef hen dan een plaats om te schuilen, iemand die hen troost in al hun leed. Zeg hen God dat gij dat zijt, dat gij hun zult bewaren in deze voor hen zo droeve tijd en hun van verder onheil zult besparen.

Ik zit alleen, ineengedoken
ik ben een schaduw van de "vrouw" die ik ooit was
M'n hoofd is leeg, m'n hart gebroken
en m'n handen houden jou nog altijd vast

En er gaat nooit een dag voorbij
dat ik jou niet meer voel
of dat ik jou niet meer mis
En het bed is te koud voor mij
wanneer het niet door jou beslapen is

Dit warme huis wordt alsmaar killer
tot de tijd jouw laatste sporen heeft gewist

Ik schreeuw je naam en sluit m'n ogen
wacht op antwoord ook al heeft het weinig zin
Ik blijf geloven dat jij m'n stem hoort
ook al is het tegen beter weten in

Ons mooie huis wordt alsmaar stiller
tot er niets meer van je stem te horen is

Oh m'n hart is verbrijzeld, mijn droom gegijzeld door de eenzaamheid
Je stem wordt steeds trager, je beeld steeds vager
oh ik wil je nog niet kwijt...

Dit grote huis wordt alsmaar leger
omdat alles zonder jou zo zinloos is
zo leeg en zinloos...

Je liefdevolle vrouwtje Lydia