Ik ben ziek, zei je alsof het zo moest zijn
Je keek verdrietig met een traan op je wang.
Je zei dat je beter zou worden
Ik wilde je geloven maar mama,
Ik was bang.
Je werd beter, je was zelfs een jaar schoon
Totdat je een raar gevoel had, het ging weer niet goed.
Ik bracht je naar het ziekenhuis en hoorde dat je terug ziek was.
Weer die zware tijden tegemoet.
Iedere dag kwam ik langs
Dan lachten we samen en keek je eventjes blij.
Maar alles werd anders voor me
op de dag dat je tegen me zei;
‘’Ik word moe van gewoon maar te liggen,
Het infuus in men arm doet pijn.
Misschien word ik nooit meer beter,
Misschien heb ik gewoon pech…’’
Dokters komen en dokters gaan
Het lukt ze niet om je beter te maken.
De medicijnen slaan niet aan,
Al mijn hoop spoelt langzaam aan weg.
Je zei tegen mij;
Ik wil niet hier blijven, Ik wil naar huis
Ik wil bij men kinderen en kleinkinderen zijn.
Ik kwam je halen en nam je mee naar mij thuis.
Vanaf dan ging het allemaal veel te snel.
Je gezondheid ging achteruit,
De lichtjes in je ogen doofden,
Je kreeg een bleke gloed over je huid.
Ineens is het over,
Voor de laatste keer zeiden we;
“ Mama, rust nu maar zacht,
Je hebt het verdiend”
Wat ik nooit zal vergeten mama,
Zijn de troostende woorden in moeilijke tijden en
Dat je er altijd voor me was…
Lieve mama,
Ik mis je xxx
Condoléances