Henriette Box

Henriette Box, voor de familie “ons Moeke”, is eindelijk tot rust gekomen. Van in haar jonge jaren is zij in de weer geweest om te zorgen voor anderen, beginnend bij haar man en haar drie kinderen. Door het beroep van haar man, die rijkswachter was, konden ze nooit lang op dezelfde plaats wonen. Zo woonden ze aanvankelijk in Leopoldsburg, en wel op drie verschillende plaatsen. Het oorlogsgeweld verraste hen daar, en hun huis werd zodanig dooreen geschud door de bombardementen, dat Moeke in paniek met de fiets op de vlucht sloeg, richting Tongeren. Hoog zwanger is ze verschillende keren in een gracht moeten duiken om te ontkomen aan het boordgeschut van de duitse stukas. Toch geraakte ze veilig in Tongeren. Na Leopoldsburg konden zij gelukkig een tijdje terug naar de heimat, Tongeren, en dan naar Lanaken, waar ze in een grote boerderij terecht kwamen.Maar in die boerderij zaten echter zoveel ratten dat het gezin naar Pietersheim, in Lanaken, verhuisde. Niet voor lang nochtans want daar krioelde het zodanig van de vleermuizen dat ze ten einde raad een onderkomen zochten in de rijkswachtkazerne.  Na Lanaken werd Moeke “Madame van de Commandant” in Heusden. Qua huisvesting was het geen verbetering, er was zelfs geen waterleiding: het water moest nog uit een gemeenschappelijke put gehaald worden. Om van een badkamer maar te zwijgen ! In 1965 hield haar man het bij de rijkswacht voor bekeken en emigreerde het gezin naar Audergem en later naar Tervuren. Maar Limburg wenkte opnieuw, en Lommel werd de zoveelste vestiging. Na het overlijden van haar man in 1988, was Henriette daar nog enkele jaren bij haar zoon Rik blijven wonen, maar in 1995, net voor haar 80ste verjaardag, vond ze dat het tijd was om zich zelfstandig te vestigen, en trok zij naar Zonhoven, naar Het Pand. Daar heeft ons Moeke bijna 10 jaar verbleven. Nu, ze woonde er wel, maar je vond haar bijna nooit in haar flat. Gedurig was ze op stap met haar vriendinnen. Ze is er een rasechte Zonhovenaar geworden : als je wilde weten in welk koffiehuis de koffie en de koekjes het lekkerste waren, of in welk restaurant je lekker kon smullen, dan moest je het maar aan Moek vragen. Ze kon u zelfs de weg er naartoe wijzen, maar dan moest je misschien eerst het halve dorp doorkruisen, want haar oriëntatie was niet haar sterkste kant. Die 10 jaren in Het Pand is Moeke heel gelukkig geweest. Zij had er heel veel vriendschap van de medebewoners en van mensen die er de diensten verzorgden. Zelf deed zij ook haar uiterste best om het leven van haar medebewoners aangenaam te maken. Begin van het jaar 2004, zij was toen nog net geen 90 jaar, voelde Moeke echter dat haar beste krachten begonnen af te nemen, en, na een korte hospitaalperiode deed zij de overstap naar het rusthuis. Na een korte aanpassingsperiode voelde zij zich ook daar heel goed thuis, en sloot er vriendschap met de medebewoners en met het personeel. Over de goede relatie met het personeel raakte zij nooit uitgepraat. Ook nam zij altijd deel aan de verschillende activiteiten en uitstapjes. In de bewonersraad kon ze ook flink haar mannetje staan, en had ze een positieve inbreng. Maar ze voelde toch dat haar einde naderde, en, niettegenstaande haar afnemende krachten besloot ze om op zondag 31 augustus haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen nog eens bijeen te brengen tijdens een bbq, zoals ze dat trouwens elk jaar deed. Het was wel degelijk haar laatste feestje met gans haar familie, want enkele dagen daarna werd ze gehospitaliseerd, en is zo nooit meer levend teruggekomen naar het rusthuis.  In de kliniek heeft ze van iedereen heel bewust afscheid genomen. Zij wist dat zij ging sterven, en zij legde er zich gelaten bij neer met de woorden: “Ik heb een mooi, lang en gelukkig leven gehad, waarvoor ik iedereen dankbaar ben, en nu ga ik naar mijn man.”  

* * *