Maria I. Barbara Hublou

Nog onder de indruk van haar Leven en haar heengaan, melden we u de dood van Maria I. Barbara Hublou.

Moeder,

U was een werkelijk bijzondere persoon en vrouw;

u werkte als gouvernante, reisgids, bediende, gezelschapsdame... in een tiental landen waaronder eigen land, het Verenigd Koninkrijk, Noorwegen, Zweden, Finland, Griekenland en Joegoslavië. In dat laatste land kreeg u de eretitel van Gids van het Jaar 1961. Bij die gelegenheid ontving u de handdruk en de persoonlijke felicitaties van president Josip Broz Tito zelf, iets waar u ons geregeld over vertelde en waar u terecht trots op bent geweest.

Voor ons beiden, Stefaan en Patrick [Ibrahim] bent u een hoogst getalenteerde en uiterst toegewijde moeder geweest, en niet zelden een heroïsche madam.

Uw verhalen en getuigenissen & anekdotes hebben ons veel "software" verleend voor het eigen levenspad. Hetzelfde geldt voor de vele dagen dat u ons voorlas uit sprookjesboeken en jeugdliteratuur. U besliste uw carrière los te laten en u volstrekt aan dit moederschap te wijden. Zo maakte u onze pedagogische ruimte zeer interessant en stimulerend. De affectie en zorg die je ons bood was oprecht en genereus, een bron van ruggengraat voor ons hele leven! Dank! Daarbij kwam dat u ons ondanks het beperkte huishoudbudget geregeld meenam op binnenlandse en buitenlandse reizen, en dat we geregeld boeiende figuren op bezoek kregen. Samen met papa Heinrich hebben jullie ons een rijke omgeving geboden, die ons voor altijd openheid van geest bood en interesse in de wereld en in alle culturen. De liefde voor de Natuur is ook in die jaren gestart, en drijft ons tot vandaag.

Het vertrek van vader naar het buitenland in maart 1966 betekende voor u een extra zware opdracht in het eenoudergezin. De lang verwachte hereniging is er niet gekomen. De dood van uw geliefde vader Constant in 1968 bleek een zware dobber. De brand in het gekoesterde burgerhuis met tuin in 1980 heeft u bijna het leven gekost. Het was ons een eer en en genoegen u doorheen die beproevingen mee te dragen. U was immers een grootse en nabije moeder. Anderen zouden voor altijd in de schelp zijn gekropen na zoveel tegenslag en tragiek. U niet. U hebt na een periode van piekeren en zoeken, een mooie tweede jeugd gerealiseerd. Velen hebben u in de jaren negentig gekend, u was de dame met de rode scooter vlot door Leuven kruiste... Altijd was u bereid kennissen en vrienden een luisterend oor te bieden. Uw kinderen waren uw grote trots. Wij floreerden, meer dan uzelf, zo merkten vrienden op.

In de voorlaatste fase van uw bijzondere levensboek vondt u het echtelijke geluk en dagelijkse steun en aanspraak in uw huwelijk met Camille Joseph. Ook die periode is buitengewoon geworden; jullie hebben in vijf landen gewoond samen, alsof de reisgidse in u toch weer de bovenhand nam.

Ruim het laatste decennium bracht u door in Londen. Dat lukte zeer goed; uw Engels was wellicht beter dan het mijne, hoewel de tijdsgeest u had belet hogere studies te volgen in de jaren na de oorlog. Zoon Patrick nam gaandeweg de zorg van huisvesting en administratie van jullie over. Nadat Camille stierf in 2009, zocht en vond hij een aangenaam en comfortabel onderkomen in Sutherland Court. Het personeel was "eerste klas" zoals wij in Leuven spreken. Dat zij allen Afrikaanse roots hadden, stoorde u niet. U veroverde het hart van de verzorgenden, die u een lieve dame vonden, met boeiende "idiosyncrasies". Patrick en zijn echtgenote en dochter vormden een zorgzame familiekring in de mate van het mogelijke. U genoot van de bezoekjes en het nieuws uit België telkens Stef op bezoek kwam, soms bracht hij zelfs een goede oude vriend mee. U bent nog door gevaarlijke situaties gegaan wat de gezondheid betrof, maar ook deze hebt u overwonnen, met de hulp van medisch personeel en uw zonen. Toen Stef u vroeg of u nog van het leven en van de maaltijden genoot, was uw antwoord positief. U bleef tot op het laatst vol interesse, vol vragen en u nam notitie van menig detail in uw persoonlijke schriftjes. Ja, betrokkenheid voerde u hoog in het wapenschild.

Voor al deze goede gewoonten en principes, interesses en deugden zijn wij u dankbaar, zij hebben onze identiteit gevormd. Misschien geldt dit zelfs voor de uitdagingen die het leven met en "onder" u geregeld stelden. U had een sterke wil, en veel zelfrespect, u was een moeder die met de kinderen het gezag uitoefende op krachtige wijze, maar ook door middel van inspraak en overleg. Wij waren nooit bang mee te spreken. Daar lag de kiem voor het schrijverschap en de persoonlijke stem die de loopbaan van Stefaan en de vrijheidsliefde en het rechtvaardigheidsgevoel van Patrick gingen kenmerken.

In grote dankbaarheid voor wie u bent geweest en voor het vele dat u hebt geboden, dragen wij u vanaf  nu overal mee in het hart. U was onze grootste gids en levend voorbeeld in religiositeit. U was een Maria voor uw zonen en voor wie aan u was toevertrouwd. U was een moeder van de oude stempel, die bereid was grote offers te brengen. U hebt, naar het woord van volksvertegenwoordiger Willy Kuypers, als moeder mirakels gedaan met de centen. Uw grote, dappere liefde en grote, eigenzinnige geestkracht dragen wij verder uit. Samen met de helpers die ons gezin hebben komen vervoegen doorheen de jaren, zoals Jozef Aerts, ir. Augustin Simanga, Roger François, Camille en de familie Vojvoditc. En God weet dat er vele vrienden en vriendinnen zijn die zullen rouwen en u zullen herinneren, en natuurlijk de familieleden van de stam Bombart, Evers en Hublou. En de andere personen die van dichtbij of veraf uw heel bijzondere levensverhaal en uw streven hebben gevolgd, namen en gezichten die diep in het geheugen geborgen liggen.

In uw tijd "kreeg" men zijn kinderen nog. Wat heerlijk, dat u ons tijdens onze laatste bezoeken hebt bevestigd: "Zonen, jullie kwamen onverwacht op mijn pad, maar vandaag, nu ik de negentig nader, kan ik zeggen, jullie komst is het mooiste dat mij in mijn leven is overkomen!" Wij mochten inderdaad centraal staan in uw existentie. Wat een immens voorrecht! Wij zullen uw nagedachtenis en uw waarden dan ook trouw blijven, zo lang wij zelf leven.