Louisa Gilot

Bomma. De eerste keer dat ik dit deed, iets voorlezen op een begrafenis, is nu iets meer dan 17 jaar geleden. Het was de begrafenis van bompa, jouw lieve man. Ik had toen mijn tekstje helemaal vanbuiten geleerd en jij had de jas die ik nu draag, nog maar net gekocht. Ondertussen kan ik gelukkig lezen en schrijven en heb ik vorig jaar mij in deze lekker warme jas mogen wikkelen van jou. En nu sta ik hier weer. Omringd door warme, zorgzame personen om afscheid te nemen van jou. Jij, die in mijn ogen altijd onsterfelijk was, jij, waarvan ik gewoon wou dat ik je altijd bij me zou kunnen houden. Nooit had ik me ingebeeld dat ik hier ooit zou moeten staan, zonder dat jij ergens met trotse ogen naar me zou zitten kijken. Naïef en ontkennend natuurlijk, maar ergens heb ik geen ongelijk. Want onsterfelijk ben je, ik draag je voor altijd bij mij en ik weet dat je trots bent. Niet alleen in mijn hart heb je een plekje voor altijd, maar ook in dat van vele anderen. Al de herinneringen die je ons gaf, geen enkele zal vergeten worden. Ik heb nog geprobeerd je daarvoor te bedanken. Voor alle middagen gevuld met vis, spinaziepuree en kappertjes, alle avonden met Prince-koekjes en Fort Boyard, alle feestdagen met ons gezin, maar woorden zullen altijd tekortschieten. Dus hier zal ik dan maar afronden, jou nog een fijne reis wensen en hopen dat we elkaar weer terugzien, want ik weet dat we elkaar nu al weer zoveel te vertellen zouden hebben. Rust zacht, Tot ziens Bomsie,’t Klein.