Louis Beerten

Lieve vake,

Je bent er niet meer,
het is nu voorbij…

Jij was als de dood om te sterven
en plots, met één zucht, ga je van ons heen.
Niet eens afscheid genomen,
zo maar… weg in ons midden.

Je hebt niet geleden en dat verzacht ons verdriet.
Velen zullen zeggen: "je was toch al 83"!
maar voor ons blijft vake ons vake.

Je hebt ons mooie herinneringen nagelaten:
Zo denken we nog vaak aan onze logeerpartijtjes, want dan ging je, samen met Pico of Snuf, een gezellige wandeling maken en je kleinkinderen mochten altijd mee.
En als we dan ’s morgens opstonden, leerde je ons de eieren rapen bij de kippen. Dat was toch zo spannend!
Het gras afrijden was een regelmatige klus voor je kleinzonen. Zo konden ze stiekem af en toe een centje bijverdienen.
  We weten ook nog vake, dat wanneer we zo rond de middag eens binnenwipte, jij dan uiteraard jouw middagdutje aan het doen was, en wij dan eigenlijk onze lach in bedwang moesten houden omdat jij zo hard kon snurken…
  En wat was jij toch een nieuwsgierig aagje. Want zo konden Laurien en Vincent nooit onopgemerkt een uitstapje doen. Je stond steeds te wachten tot ze thuiskwamen en vroeg dan onmiddellijk waar ze naartoe geweest waren. En als je ze een dagje niet gezien had, besloot je naar hun thuis te gaan en zette je jouw wandelstok aan de achterdeur en dan wisten ze dat je als een toegewijde opa bij hun thuis in de zetel zat te wachten op hen.
  En vake, wat jammer dat het tennisveld, dat je steeds beloofde aan de sportievelingen onder ons, er niet gekomen is. Gelukkig zijn er geen ruiten gesneuveld tijdens de talrijke tennispartijtjes. Je was ook een trouwe supporter van de voetbal waar Vincent steeds in jouw ogen de sterspeler was en je was nieuwsgierig naar de wekelijkse basketbaluitslagen van Dries, Koen en Wim. Wat was jij toch fier op je kleinkinderen!
  Elke zondag kwamen we op bezoek en werden we verwelkomd door een heerlijke geur van koffie en verse koffiekoeken of taart. En als er nog stukken overbleven, was jij altijd diegene die zei: “allez, pakt er nog ene!”
De jongens keken er ook altijd naar uit om samen met jouw naar het veldrijden of de koers te kijken, dat was ook altijd zo gezellig.
   En als het dan eindelijk lente werd, was het wel leuk om jullie met z’n tweetjes buiten op het bankje te zien genieten van de eerste zonnestralen. Steeds zat je er met een mooie glimlach en verwelkomde je ons met een warm onthaal.
  Elk jaar stonden we te hunkeren om te blijven slapen op oudjaar, want dan mochten we buiten op het terras met grote ogen het vuurwerk bewonderen!

Zo zie je vake, je hoorde bij ons leven!

Het is moeilijk te aanvaarden, maar ooit zien we mekaar weer.
Vake, het ga je goed, we zullen je missen!
Je kinderen en je kleinkinderen