Henriette BOS

Beste Henriette,
om de 2 maand kwam ik met mijn muziek naar de Zilverberk om de inwoners aldaar wat verstrooiing te brengen. Een van die bewoners was jij en men zette u met uw rolstoel altijd dicht bij mij, ik was immers "uwe kozijn". Soms herkende u mij niet maar een kwartierke later zegde of riep je toch mijn naam. Zolang ik kan zal ik in de Zilverberk muziek blijven maken en toch zal ik nu daar iemand missen die dicht bij mij en mijn keyboard stond. Een ding is zeker, ik zal altijd u voor ogen hebben en aan u denken het moment dat ik op mijn keyboard begin te spelen.
Dag Henriette, dag nicht.