Hubert HILLEN

Liefste bompa

Wat zullen we je missen.

Je nooit meer zien genieten van de buiten. Op de boerderij heb je heel wat kilometers afgelegd  naar de maïsvelden bijvoorbeeld, inspecterend of de kolven zich wel goed ontwikkelden. De geboortes van de kalfjes volgde je nog steeds op de voet. Het boerenleven, daar kon niemand je iets  over wijsmaken.

Wij zullen nooit vergeten hoe handig je in alles was. Met onze fiets kwamen we één voor één af. Je achterhaalde snel wat wij hadden uitgespookt, want drie gaatjes in de binnenband kon geen toeval zijn.

Het vélohok, hoeveel tijd je daar hebt doorgebracht is onwaarschijnlijk. Je noteerde er op een bord hoeveel mollen je had gevangen. Wij hebben zelfs vaak mogen helpen met streepjes te tellen. Ook de pluviometer was een bekend begrip geworden bij ons doordat je er zoveel mee bezig was. De neerslag werd  zorgvuldig  door jou genoteerd. Aan  sudoku’s en kruiswoordraadsels bleef jij werken totdat ze helemaal waren opgelost. Opgeven  dat kende je niet.

Hoe fier was je niet dat je meer dan 5000 kilometer fietste op één jaar tijd ? Als we de kilometers samentellen van al de fietstochten die je hebt gemaakt dan zou je de hele wereld hebben rondgefietst.

We waren altijd welkom om verse groentjes te komen halen uit jouw tuin. Daartegenover stond wel dat wij een keer per jaar jou hielpen met het oprapen van patatten.

In discussies mengen was voor jou geen probleem, je was van vele dingen op de hoogte, zonder google en computer kon je ook de juiste antwoorden geven op onze vragen. Een stukje krant was voldoende om berekeningen te maken.We herinneren ons nog goed de vele zomeravonden dat we samen petanque hebben gespeeld. Als er discussie was dan nam jij je meter en kon ons perfect op de millimeter zeggen wie er het dichtste bij het kleine balletje lag.

Maar de laatste maanden, ging het wat minder goed. Je fiets moest blijven staan en je kwam niet altijd op de juiste woorden. Toch was je niet weg te slaan op de boerderij. Als we gingen wandelen met jou tussen de maïsvelden dan glunderde je van boven tot onder. Je hebt nooit geklaagd, je vroeg steeds of het niet te ver voor ons was. Als we dan antwoordden dat we dan wel wisselden en wij even in je rolstoel zouden gaan zitten dan antwoordde je met een lach dat dat afgesproken was. Tot het laatste zat je in met de oogst, maar bompa, de oogst is nu binnen… je kunt met een gerust hart gaan rusten !