Jacques MONTANGIE

Als dit het einde is

en verder niets,

dan is er leegte,

gemis, verdriet en tranen

om wat eens was

en

betekent achterblijven
omringd door stilte en gemis.
Verdriet dat nergens
onderkomen vindt.
En teder aanraken
van dingen
die onontvreembaar zijn :
dat woord, die plek
en de herinneringen
vol warmte en innigheid,
zoals de dagelijkse jas
die op een stoel bleef hangen
en nu herbergt wat niet meer is.
De kamer wordt een schrijn
van pijn en hunker
naar oneindigheid.
Want alle armen
zijn te kort
om voor altijd
het liefste te omarmen.

Innige deelneming vanwege sofie