Aan mijn lieve moeder, je hebt het niet makkelijk gehad met mij.
Maar je hebt altijd je best gedaan in de mate van het mogelijke.
Toen leerde je een nieuwe vriend kennen en er kwam eindelijk geluk
in je leven. Tot in 1988 het lot toesloeg en je ongeneeslijk ziek werd.
Desondanks de zware behandelingen ben je blijven vechten en
doorzetten. Je stopte van dag op dag met roken om toch maar te kunnen
leven. De jaren die erop volgde zijn zeer zwaar geweest voor je, het
eerste jaar nadien een zware operatie moeten ondergaan en het jaar
erop alweer. Elke keer herstelde je en je bleef moedig, zelf zou
ik persoonlijk de strijd hebben opgegeven, maar jij niet! Toch de momenten
dat het goed ging je nog van je leven genoten. Er waren dieptes en hoogtes
maar naar de buitenwereld toe gaf je jezelf niet bloot en was je een vrouw
met pit en karakter. En je wist de mensen verborgen te houden hou ziek
je wel niet was en hoeveel pijn je hebt geleden. Dag in en uit was je het
zonnetje in huis en al je buren hadden je lief. Maar plotseling zonder enige
waarschuwing heb je ons onverwachts verlaten. Hoop dat je nu je rust hebt
gekregen, want als er een mens het verdient dan ben jij dat wel. Niemand
weet wat er achter het leven volgt maar hoop van harte de je gelukkig en
eens eindelijk kan verder leven zonder pijn. Je hebt het verdient.
Je zoon Serge.
Rouwregister