Stan BERGMANS

Een mens als Pake (Stan Bergmans) omschrijven in enkele woorden lijkt me haast een onmogelijke opdracht. Persoonlijk kennen wij hem als een liefdevol familiehoofd. Hij toonde altijd oprechte liefde voor zijn echtgenote Maria Docx ('Make'), tot en met zijn laatste levensdagen. Voor zijn kinderen en kleinkinderen stond hij altijd klaar. Pas op, de mensen springen vaak gul om met uitspraken als deze, maar vertrouw mij als ik zeg dat het bij Pake echt zo was. Dag of nacht, hij stond er: herstellingswerken, huilende kinderen, wiskundige vraagstukken, discussies over geschiedenis, hij loste het graag op.

Persoonlijk kan ik het meeste getuigen over hoe Pake was als grootvader. Graag zou ik dit in één begrip omvatten: een beste vriend. Hij genoot van het leven en probeerde dit altijd over te dragen op zijn omgeving, alsook op zijn kleinkinderen. Ik herinner mij vooral de gesprekken die we voerden in de tuin in het zonnetje, of hoe we samen gingen winkelen, hoe hij mij met plezier bijleerde over de geschiedenis, mij soms opbelde omdat er iets op televisie was wat zeer interessant kon zijn.

De aantal keren dat hij naar de encyclopedie liep om iets op te zoeken wat ter sprake kwam zijn ontelbaar.

Ik hoop dat u het met mij eens bent, als ik zeg dat we veel te vroeg afscheid moeten nemen van een kanjer van een mens. Hij laat enerzijds een rijk gevuld leven achter vol prachtige herinneringen, en anderzijds een grote leegte. Deze kleine "lofpagina" zou ik graag afsluiten met een gedicht dat hij geschreven heeft als afscheid...

 

Afscheid

Het leven was voor mij nooit erg hard
Ik bleef gespaard van hevig leed en diepe smart.
Ik dank daarvoor de Heer, en iedereen die ooit wat om mij gaf.
Voor al die rozen op mijn weg
Laat toe dat ik met aandrang zeg:
"Leg toch vooral geen dure bloemen op mijn graf
Vermits ik ze in overvloed reeds tijdens 't leven zag"
Indien ik echter toch iets vragen mag
Dan vraag ik of ik elke dag,
Heel even maar,
't Zij 's morgens vroeg, 't zij 's avonds bij het slapen gaan,
Heel even door uw geest mag dwalen;
Ik wuif dan even met mijn hand
Bij wijze van postume dank
Voor al het goede dat ik van U kreeg
En elke dank die ik helaas te veel verzweeg.

Dag Make