Hugo Claus

78 Jaar

Geboren Brugge

Overleden 19/03/2008 Antwerpen

Hugo Claus
Antwerpen

    Rouwberichten

    (2)
    • Hugo Maurice Julien Claus was een Vlaams dichter, schrijver, schilder, filmmaker en tevens de meest bekroonde auteur uit het Nederlandse taalgebied.

      Het werk van Hugo Claus is divers van karakter. Het tragische, verhevene, klassieke mengt zich met het banale, burleske en obscene. Terugkerende thema's zijn: de liefde voor de moeder, de haat tegen de (afwezige) vader, seksualiteit, het schuldgevoel door het katholieke geloof en Vlaanderen in en na de oorlog. Uit zijn latere werk spreekt vooral sociale geëngageerdheid.

      In 1983 publiceerde hij Het verdriet van België, waarin hij in de vorm van een familiekroniek vol autobiografische feiten, zoals steeds gelardeerd met surrealistische toetsen, de politiek-sociale verhoudingen in België beschrijft en op zoek is naar de wortels van de collaboratie van kleinburgers in een provincienest tijdens de WO II.

      Claus werd geboren als oudste zoon van drukker Jozef (Joseph) Claus en Germaine Vanderlinden boekhandel van de Franstalige dichter Henri Vandeputte in Oostende.

      Van 1950 tot 1953 woonde hij in Parijs, waar hij in contact kwam met het surrealisme, het existentialisme en het Cobramodernisme. Hij woonde er samen met Karel Appel, Hans Andreus, Rudy Kousbroek, Simon Vinkenoog, e.a. Aansluitend woonde hij twee jaar in Rome, waar hij via zijn vriendin Elly Overzier contacten had in het filmmilieu. Vermoedelijk in augustus 1952 keerde Claus terug naar Gent, weldra gevolgd door Elly en verbleef te Oostakker, waar zijn beide ouders woonden.
      Van april 1955 tot november 1964 woonde hij samen met Overzier in Gent, waar hij ooit aan de 'Koninklijke Academie voor Schone Kunsten' en de 'Koninklijke Toneelschool' lessen volgde. Op 7 oktober 1963 werd hun enige zoon, Thomas Pieter Achilles, geboren. Begin 1964 solliciteerde Claus tevergeefs naar de functie van directeur van het op te richten Nederlands Toneel Gent.

      Hij schreef romans, verhalen, gedichten en toneelstukken. Ook genoot hij bekendheid als filmregisseur, scenarioschrijver en beeldend kunstenaar. In 1965 regisseerde hij zijn eerste film, De Vijanden: over de door omstandigheden gedwongen vriendschap tussen een Amerikaanse G.I. (Del Negro), een Duitse Wehrmachtssoldaat (zijn oude vriend Fons Rademakers) en een Antwerpse piot (Robbe De Hert). In 1969 ging zijn toneelstuk Vrijdag met Kitty Courbois in de hoofdrol in Amsterdam in première. Dit was het eerste toneelstuk waarin zijn mengtaal van dialect en Standaardnederlands naar voren kwam. Het was alsof Claus tegenover zijn Hollandse fans een Vlaamse identiteit wilde affirmeren. En de 'Hollanders' spraken in zijn regie onberispelijk 'Vlaams'.

      Na vijf jaar op een 250 jaar oude boerderij in Tenhole, Nukerke (Vlaamse Ardennen) en even in Knokke te hebben gewoond, verhuisde Claus in maart 1970 naar Amsterdam, waar hij tot 1971 actrice Kitty Courbois kende. Na haar schreef hij de roman Het jaar van de kreeft.

      Claus overleed op woensdag 19 maart 2008, om 14u30, kort voor zijn 79ste verjaardag in het Middelheim-ziekenhuis te Antwerpen. De schrijver leed zo'n twee jaar aan de ziekte van Alzheimer en koos daarom zelf het moment van zijn dood door middel van euthanasie[2] via de organisatie Recht op Waardig Sterven. Kort voor zijn overlijden gaf de filosoof Etienne Vermeersch Claus nog advies over euthanasie[3].

    Rouwregister