Paula Brausch

Welkomstwoord dankviering (Jan Margot)

Namens de familie mag ik u allen van harte welkom heten op deze dankviering.

Ons ma werd bijna 90 jaar geleden in Houthalen geboren als oudste dochter van Agnes Van Roey en Nicholas Brausch, een Luxemburgse ingenieur.
Samen met haar twee zussen en haar broer bracht zij haar jeugd door in Mol. In 1944, de bevrijding was nabij, werd haar vader in de achtertuin getroffen door een verdwaalde oorlogskogel.

Ons boma is toen met de vier kinderen naar Heverlee getrokken, en verhuurde er kamers aan studenten. Ma ging les geven als regentes Germaanse talen. In 1952 werd ze secretaresse bij het NCMV en was ze medeoprichter van CMBV.
Ze leerde er Fons Margot kennen. Ze trouwden in 1953 en bouwden samen een mooi leven  op.

In 1960 verhuisden we naar Dilbeek. Het verlies van ons broertje Marc in 1962 was zwaar om dragen, maar ma en pa sloegen er zich doorheen en deelden lief en leed samen met ons, de vier andere kinderen.

Ma gaf zich ten volle voor haar gezin, maar deed ook vrijwilligerswerk voor de bibliotheek, voor de oudervereniging of voor CMBV.
Vooral hield ze van lekker koken, reizen, wafels of vlaai bakken.
Ze koesterde de gezelligheid aan tafel met familie en vrienden.
Altijd met oprechte aandacht voor wie zij ontmoette.

De laatste tijd voelde ze het gewicht der jaren. Toch bleef ze de spil van onze familie. 
Reizen zat er niet meer in, maar in augustus genoot zij wel nog intens van een tweedaagse uitstap naar de Floriade in Venlo.

Twee maanden geleden kreeg ze een longontsteking. Omdat het niet beterde moest ze begin november naar het ziekenhuis. Net dan overleed, tante Jet, totaal onverwacht. Dat ma niet naar de begrafenis van haar jongste zus kon, vond ze heel erg.

Na drie weken mocht ze naar huis, en dat maakte haar intens blij. Ze heeft dan vol goede moed getracht krachten te herwinnen, maar ze was al te zeer verzwakt. Die laatste vier weken thuis waren zeer intens, ze had voor alles hulp nodig, maar zei wel honderd keer per dag “dank u”. Tot op het einde bleef ze helder.
“Ik zie u graag,” waren ongeveer de laatste woorden, voor ze rustig thuis insliep.

Ma is nu bij onze Marc en al wie hen voorging.
Maar zij blijft ook bij ons, en ziet dat het goed is. Laten we in haar geest doorgaan en het leven koesteren en delen met elkaar als een kostbaar geschenk.

Daarom willen wij zingen en bidden in deze kerk, dankend omdat wij haar hebben ontmoet op onze levensweg.

En doorheen de tranen van gemis priemt de glimlach van dankbaarheid.

En wij weten het zeker: geloof, hoop en liefde zijn sterker dan de dood.